483 μέρες...

Σκέφτομαι αρκετά συχνά ότι θα πρέπει κι εγώ να γράψω ένα "βαθύ" κείμενο για τη μητρότητα, πώς με άλλαξε σαν άνθρωπο, πόσο με ζορίζει το να βάζω καθημερινά, κάθε λεπτό της μέρας και της νύχτας τις ανάγκες ενός άλλου, μικροσκοπικού ανθρώπου πριν τις δικές μου, πόσο μη-ροζ και μακριά από τα σύννεφα είναι η καθημερινότητά μας. Αλλά δε γίνεται...
Στ' αλήθεια, είναι τεράστια η κούραση η σωματική κυρίως αλλά κάποιες φορές και η ψυχική, που αισθάνομαι ότι θα καταρρεύσω και θέλω ο χρόνος να σταματήσει έστω για μερικά δευτερόλεπτα για να πάρω μια ανάσα.
Και όμως, στο τέλος της μέρας, όταν κοντεύει να την πάρει ο ύπνος, σβήνουν όλα τα γκρι και τα δύσκολα, και γίνονται όλα ροζ, με άρωμα τσιχλόφουσκα και εγώ ανεβαίνω πάλι στο σύννεφό μου, στο σύννεφό μας, γιατί πραγματικά, τι καλύτερο από δυο ματάκια να σε κοιτάνε με τόση αγάπη, ένα τοσοδούλι χεράκι να σε χαϊδεύει ώσπου να αποκοιμηθεί και να νιώθεις, να ξέρεις ότι η αγκαλιά σου είναι ο κόσμος όλος για έναν μικρό, υπέροχο, άνθρωπο;

Και ναι, σήμερα, είναι μια δύσκολη μέρα... Μια μέρα που ακολούθησε ακόμα ένα βράδυ αϋπνίας (αυτά τα δόντια είναι πληγή τελικά), μια μέρα με πολλή γκρίνια, μια μέρα με πολλά δαγκώματα (ω ναι! με δαγκώνει η παλιο-μαϊμού!!). Την είχα ανάγκη αυτή την ανάρτηση! Περιμένω να νυχτώσει, να κοιμηθεί θηλάζοντας στην αγκαλιά μου, να χαζέψω το προσωπάκι της γαλήνιο (μέχρι το επόμενο ξύπνημα), να συντονιστώ με την ανάσα της ώσπου να την ακουμπήσω μαλακά στο κρεβάτι της και να τα ξεχάσω όλα! Να σβήσουν τα νεύρα και η κούραση και... Τι σας λέω;
Θέλω να ΚΟΙΜΗΘΩ!!!!!

Τρελοτουρίστρια