12 πράγματα που πρέπει να θυμάσαι όταν το παιδί σου είναι θυμωμένο.
Αλλιώς σχεδίαζα την επιστροφή μου στο blogging, έχω άλλωστε αρκετά νέα να μοιραστώ. Παρόλα αυτά θα ξεκινήσω με αυτό το άρθρο που βρήκα πρόσφατα στο αγαπημένο Aha! Parenting.com
Για όσους από εσάς δεν το γνωρίζετε, να αναφέρω ότι είναι το site της Dr. Markham, κλινικού ψυχολόγου στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια και το οποίο παρέχει τρόπους αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων που προκύπτουν στη σχέση μας με τα παιδιά μας, στα πλαίσια του λεγόμενου "gentle parenting".
Είμαι σίγουρη, ότι όσοι έχουμε παιδιά έχουμε έρθει ουκ ολίγες φορές αντιμέτωποι με κρίσης θυμού τις οποίες δεν ξέρουμε ή δυσκολευόμαστε να αντιμετωπίσουμε.
"Πολλοί γονείς στέλνουν το θυμωμένο παιδί τους στο δωμάτιό του ώστε να "ηρεμήσει"...
Τελικά, κάποια στιγμή όντως το παιδί θα ηρεμήσει. Έχει όμως λάβει το μήνυμα ότι ο θυμός δεν είναι αποδεκτός και ότι όποτε καλείται να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα έντονα, τρομακτικά συναισθήματα, είναι μόνο του...
Αυτό που καλούμαστε να κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να βοηθήσουμε το παιδί να διαχειριστεί το θυμό του, αρχικά με το να τον αποδεχτούμε. Καλούμαστε να βοηθήσουμε το παιδί μας να μάθει να αντιμετωπίζει τις πληγές της καθημερινότητας χωρίς να αντιδρά με θυμό... Να αναπτύξουμε τη συναισθηματική του νοημοσύνη, μαθαίνοντάς του ότι όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά και πως πάντα έχει επιλογή σχετικά με το πως θα αντιδράσει σε αυτά...
Τι κάνουμε λοιπόν όταν το παιδί μας θυμώνει;
1.Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι δεν πρόκειται για κάτι επείγον. Δε μπαίνουμε σε κατάσταση "μάχης". Αυτό θα βοηθήσει το παιδί να ηρεμήσει και να δει έναν τρόπο να ρυθμίσει το συναίσθημά του.
2. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι τα tantrums (ξεσπάσματα θυμού) είναι ο τρόπος που έχει ορίσει η φύση για τη συναισθηματική αποφόρτιση των παιδιών. Ο εγκέφαλος των παιδιών ακόμα αναπτύσσεται και δεν έχει ακόμα δημιουργήσει τις απαραίτητες για τον αυτοέλεγχό τους συνάψεις. (Κάποιες φορές ούτε οι ενήλικες δε μπορούμε να αυτοσυγκρατηθούμε).
Ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσουμε το παιδί μας να δημιουργήσει αυτές τις συνάψεις είναι η ενσυναίσθηση, όχι μόνο όταν είναι θυμωμένο αλλά κάθε στιγμή. Είναι καλό για το παιδί μας να εκφράσει όλα αυτά τα μπερδεμένα, θυμωμένα αισθήματα. Στηρίζοντας το παιδί μας να ξεπεράσει το ξέσπασμα, το βοηθάμε να νιώσει εγγύτερα σε μας με περισσότερη εμπιστοσύνη. Νιώθει λιγότερο πληγωμένο και γίνεται περισσότερο γενναιόδωρο συναισθηματικά.
3. Θυμόμαστε πως ο θυμός έρχεται από την ετοιμοπόλεμη αντίδρασή μας. Είναι μια αντίδραση στην απειλή. Κάποιες φορές η απειλή είναι εξωτερική, για παράδειγμα, είναι ο μεγάλος αδερφός που γκρεμίζει τον πύργο από τουβλάκια. Αλλά συνήθως δεν είναι. Συνήθως βλέπουμε εξωτερικές απειλές όταν κουβαλάμε κρυμμένα συναισθήματα, όπως πόνος, φόβος, θλίψη. Οτιδήποτε συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, ξυπνά αυτά τα συναισθήματα, και μπαίνουμε σε θέση μάχης προσπαθώντας να τα καταχωνιάσουμε πάλι. Απώλειες και απογοητεύσεις φαντάζουν σαν το τέλος του κόσμου σε ένα παιδί και τα παιδιά κάνουν τα πάντα για να διώξουν αυτά τα αδιανόητα συναισθήματα, κλαίνε και ξεσπούν σε οργή. Εάν αισθανθούν ασφαλή να εκφράσουν το θυμό τους και εμείς τα συμπονέσουμε, ο θυμός αρχίζει να σβήνει.
Έτσι, καθώς αποδεχόμαστε το θυμό του παιδιού, δεν το γιατρεύει ο θυμός. Είναι η έκφραση του κλάματος και του φόβου που κρύβονται από το θυμό που ξεσπούν και εκφράζουν τον πόνο και τη θλίψη και διώχνουν το θυμό, ο οποίος δε χρειάζεται πια για άμυνα.
4. Δε μιλάμε παρά μόνο για να συναισθανθούμε και διαβεβαιώσουμε το παιδί ότι είναι ασφαλές. Δεν κάνουμε "μάθημα", δεν εξηγούμε. Όταν το παιδί κατακλύζεται από αδρεναλίνη δεν είναι η ώρα να τσακωθούμε ή να εξηγήσουμε γιατί δε μπορεί να έχει αυτό που θέλει. Αναγνωρίζουμε απλώς πόσο αναστατωμένο είναι: "Έχεις αναστατωθεί πολύ...Λυπάμαι που είναι τόσο δύσκολο."
5. Θέτουμε ό,τι όρια είναι απαραίτητα ώστε να είναι όλοι ασφαλείς, αναγνωρίζοντας το θυμό και παραμένοντας συμπονετικοί. "Είσαι τόσο θυμωμένος! Μπορείς να είσαι όσο θυμωμένος θες, αλλά το να χτυπάς δεν είναι αποδεκτό, όσο αναστατωμένος και αν είσαι. Μπορείς να φωνάξεις για να μου δείξεις πόσο θυμωμένος είσαι, αλλά δε θα επιτρέψω να με χτυπήσεις."
6. Βάζουμε όρια μόνο στις πράξεις, όχι στα συναισθήματα. Όσο πιο συμπονετικοί είμαστε, τόσο ευκολότερα το παιδί μας θα βρει διέξοδο από τα κλάματα και το φόβο του θυμού. "Γλυκέ μου, λυπάμαι που είναι τόσο δύσκολο... Λες ότι δε σε καταλαβαίνω... αυτό πρέπει να είναι απαίσιο και μοναχικό". Δε χρειάζεται να συμφωνήσουμε ούτε να επιχειρηματολογήσουμε. Απλώς να αναγνωρίσουμε την αλήθεια του εκείνη τη στιγμή. Μόλις νιώσει να εισακούεται, η "αλήθεια" του θα αλλάξει.
7. Κρατάμε τον εαυτό μας ασφαλή. Τα παιδιά συχνά μας σπρώχνουν, αν μπορούμε να το ανεχτούμε και να παραμείνουμε συμπονετικοί, μπορούμε να το επιτρέψουμε. Αλλά εάν το παιδί μας χτυπάει, απομακρυνόμαστε. Αν μας ακολουθήσει, κρατάμε τον καρπό του λέγοντας "δε θέλω να αφήσω το χέρι σου να έρθει τόσο κοντά μου με οργή. Καταλαβαίνω πόσο θυμωμένος είσαι. Μπορείς να χτυπήσεις το μαξιλάρι, ή να σπρώξεις το χέρι μου, αλλά δε θα σε αφήσω να με χτυπήσεις." Τα παιδιά δε θέλουν στα αλήθεια να μας χτυπήσουν, φοβούνται και αισθάνονται ενοχές. Συνήθως όταν εισακούονται με ενσυναίσθηση, σταματούν να χτυπούν και αρχίζουν να κλαίνε.
8. Μένουμε όσο πιο κοντά γίνεται. Το παιδί χρειάζεται κάποιον που τον αγαπά ακόμα και όταν είναι θυμωμένο. Αν πρέπει να απομακρυνθούμε για μείνουμε ασφαλείς, το κάνουμε λέγοντας "δε θα σε αφήσω να με χτυπήσεις, γι αυτό απομακρύνομαι λίγο, αλλά θα είμαι εδώ. Όταν είσαι έτοιμος για μια αγκαλιά, θα είμαι εδώ." Αν φωνάζει να φύγουμε λέμε "Θες να φύγω, γι αυτό απομακρύνομαι λίγο. Δε θα σε αφήσω μόνο σου με όλα αυτά τα τρομακτικά συναισθήματα, απλώς θα πάω λίγο πιο κει."
9. Δεν προσπαθούμε να καταλάβουμε αν αντιδρά υπερβολικά. Φυσικά και το κάνει! Ας θυμηθούμε όμως ότι τα παιδιά βιώνουν καθημερινά φόβους και τραύματα που δε μπορούν να εκφράσουν λεκτικά και τα οποία ούτε καν αντιλαμβανόμαστε. Τα μαζεύουν μέσα τους και ψάχνουν μια ευκαιρία να αποφορτιστούν. Όταν το παιδί μας έχει ένα ξέσπασμα για το μπλε ποτήρι και δε μπορούμε να του φέρουμε το κόκκινο που ζητάει τότε καλωσορίζουμε το ξέσπασμα. Συνήθως η αιτία δεν είναι το ποτήρι, ή οτιδήποτε άλλο ζητάει. Όταν τα παιδιά γκρινιάζουν και δεν ικανοποιούνται με τίποτα, συνήθως, απλώς, χρειάζονται να κλάψουν.
10. Αναγνωρίζοντας το θυμό τους τα βοηθάμε να ηρεμήσουν λίγο. Μετά τα βοηθάμε να ξεπεράσουν το θυμό τους, με το να μαλακώνουμε. Αν δεν μπορούμε να νιώσουμε συμπάθεια γι αυτό το ανθρωπάκι που παλεύει με τα συναισθήματά του, θα το καταλάβει και θα αντιδράσει. Δεν αναλύουμε, απλώς συναισθανόμαστε. "Αλήθεια το ήθελες αυτό. Λυπάμαι πολύ γλυκό μου". Μόλις αναγνωρίσουμε το συναίσθημα που κρύβεται κάτω από το θυμό, κατά πάσα πιθανότητα το ξέσπασμα θα σταματήσει. Το παιδί θα γίνει ευάλωτο και πιθανόν θα κλάψει. Μπορούμε να βοηθήσουμε τα συναισθήματα να αναδυθούν, εστιάζοντας ξανά και ξανά σε αυτό που οδήγησε στο ξέσπασμα. "Λυπάμαι που δε μπορείς να έχεις αυτό που θες. Λυπάμαι που είναι τόσο δύσκολο". Μόλις η αγάπη μας και η συμπάθειά μας κλείσει το τραύμα, το παιδί θα πέσει στην αγκαλιά μας και θα ηρεμήσει κλαίγοντας. Και όλα αυτά τα δύσκολα συναισθήματα θα εξαφανιστούν.
11. ΑΦΟΥ το παιδί ηρεμήσει, τότε μπορούμε να συζητήσουμε. Δεν ξεκινάμε κάνοντας μάθημα. Λέμε μια ιστορία, ώστε να βοηθήσουμε το παιδί να δώσει βάλει σε ένα πλαίσιο το συναίσθημά του. "Αυτά ήταν έντονα συναισθήματα...όλοι νιώθουν την ανάγκη να κλάψουν κάποιες φορές...Ήθελες...Είπα όχι...Απογοητεύτηκες πολύ...Και θύμωσες πολύ...Κάτω από το θυμό, υπήρχε θλίψη και απογοήτευση.,,Σε ευχαριστώ που μου έδειξες πώς αισθανόσουν..." Αν θέλει να αλλάξει θέμα, το αφήνουμε. Μπορούμε να επιστρέψουμε, βάζοντας τον επίλογο πριν τον ύπνο ή όταν κάνουμε αγκαλίτσες. Τα περισσότερα παιδιά όμως θέλουν να ακούσουν την ιστορία του πώς θύμωσαν και έκλαψαν, αρκεί να είναι ιστορία και όχι μάθημα. Τα βοηθάει να καταλάβουν τον εαυτό τους και να νιώσουν πως εισακούστηκαν.
12. Και τι θα γίνει με το μάθημα; Δε χρειάζεται να κάνουμε τόσα πολλά όσα νομίζουμε. Το παιδί γνωρίζει πως αυτό που έγινε ήταν λάθος. Έφταιγαν αυτά τα δύσκολα συναισθήματα που το έκαναν να νιώσει πώς πρέπει να παρεκτραπεί. Βοηθώντας το με τα συναισθήματα, μειώνουμε τις πιθανότητες κάτι τέτοιο να συμβεί πάλι.
Όταν ο συναισθηματικός επίλογος δοθεί, δίνουμε στο παιδί την ευκαιρία να γνωρίσει έναν άλλο τρόπο επίλυσης του προβλήματός του. "Όταν θυμώνουμε τόσο, όσο θύμωσες εσύ με την αδερφή σου, ξεχνάμε πόσο πολύ αγαπάμε αυτό το πρόσωπο. Μοιάζει σα να είναι εχθρός μας, έτσι δεν είναι; Ήσουν τόσο θυμωμένος μαζί της. Όλοι θυμώνουμε έτσι κάποιες φορές, και όταν θυμώνουμε πολύ θέλουμε να χτυπήσουμε τον άλλον. Αλλά αν το κάνουμε, αργότερα μετανιώνουμε που τον πονέσαμε. Ευχόμαστε να είχαμε χρησιμοποιήσει λόγια. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ή να πούμε, αντί να χτυπήσουμε;"
Αποδεχόμενοι το θυμό του παιδιού μας, σταδιακά θα καταφέρει να διαχειρίζεται την απογοήτευσή του και θα μάθει ότι δε θα έχει πάντα αυτό που θέλει, αλλά κάτι καλύτερο: κάποιον που το αγαπά και το αποδέχεται...
Θα μάθει ότι τα συναισθήματα δεν είναι επικίνδυνα και μπορεί να τα διαχειριστεί μέχρι να φύγουν.
Σταδιακά μαθαίνει να εκφράζεται με λέξεις ακόμα και όταν είναι σε έξαλλη κατάσταση.
...Ενδυναμώνουμε έτσι το δεσμό μας. Και όλα αυτά παίρνοντας μια βαθιά ανάσα αποδεχόμενοι και συναισθανόμενοι το θυμό του.
Ακούγεται δύσκολο και μερικές φορές είναι αδύνατο να το καταφέρουμε. Αλλά όταν το καταφέρνουμε τελικά, μοιάζει με ένα μικρό θαύμα!
Μπορείτε να διαβάσετε το πρωτότυπο άρθρο της της Dr. Laura Markham, ιδρυτού του AhaParenting.com και συγγραφέως των
(και σας προτείνω να το κάνετε) εδώ.
(the article "12 Things to Remember When Your Child Gets Angry" is writen by Dr. Laura Markham, founder of AhaParenting.com and author of
Για όσους από εσάς δεν το γνωρίζετε, να αναφέρω ότι είναι το site της Dr. Markham, κλινικού ψυχολόγου στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια και το οποίο παρέχει τρόπους αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων που προκύπτουν στη σχέση μας με τα παιδιά μας, στα πλαίσια του λεγόμενου "gentle parenting".
Είμαι σίγουρη, ότι όσοι έχουμε παιδιά έχουμε έρθει ουκ ολίγες φορές αντιμέτωποι με κρίσης θυμού τις οποίες δεν ξέρουμε ή δυσκολευόμαστε να αντιμετωπίσουμε.
"Πολλοί γονείς στέλνουν το θυμωμένο παιδί τους στο δωμάτιό του ώστε να "ηρεμήσει"...
Τελικά, κάποια στιγμή όντως το παιδί θα ηρεμήσει. Έχει όμως λάβει το μήνυμα ότι ο θυμός δεν είναι αποδεκτός και ότι όποτε καλείται να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα έντονα, τρομακτικά συναισθήματα, είναι μόνο του...
Αυτό που καλούμαστε να κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να βοηθήσουμε το παιδί να διαχειριστεί το θυμό του, αρχικά με το να τον αποδεχτούμε. Καλούμαστε να βοηθήσουμε το παιδί μας να μάθει να αντιμετωπίζει τις πληγές της καθημερινότητας χωρίς να αντιδρά με θυμό... Να αναπτύξουμε τη συναισθηματική του νοημοσύνη, μαθαίνοντάς του ότι όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά και πως πάντα έχει επιλογή σχετικά με το πως θα αντιδράσει σε αυτά...
Τι κάνουμε λοιπόν όταν το παιδί μας θυμώνει;
1.Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι δεν πρόκειται για κάτι επείγον. Δε μπαίνουμε σε κατάσταση "μάχης". Αυτό θα βοηθήσει το παιδί να ηρεμήσει και να δει έναν τρόπο να ρυθμίσει το συναίσθημά του.
2. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι τα tantrums (ξεσπάσματα θυμού) είναι ο τρόπος που έχει ορίσει η φύση για τη συναισθηματική αποφόρτιση των παιδιών. Ο εγκέφαλος των παιδιών ακόμα αναπτύσσεται και δεν έχει ακόμα δημιουργήσει τις απαραίτητες για τον αυτοέλεγχό τους συνάψεις. (Κάποιες φορές ούτε οι ενήλικες δε μπορούμε να αυτοσυγκρατηθούμε).
Ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσουμε το παιδί μας να δημιουργήσει αυτές τις συνάψεις είναι η ενσυναίσθηση, όχι μόνο όταν είναι θυμωμένο αλλά κάθε στιγμή. Είναι καλό για το παιδί μας να εκφράσει όλα αυτά τα μπερδεμένα, θυμωμένα αισθήματα. Στηρίζοντας το παιδί μας να ξεπεράσει το ξέσπασμα, το βοηθάμε να νιώσει εγγύτερα σε μας με περισσότερη εμπιστοσύνη. Νιώθει λιγότερο πληγωμένο και γίνεται περισσότερο γενναιόδωρο συναισθηματικά.
3. Θυμόμαστε πως ο θυμός έρχεται από την ετοιμοπόλεμη αντίδρασή μας. Είναι μια αντίδραση στην απειλή. Κάποιες φορές η απειλή είναι εξωτερική, για παράδειγμα, είναι ο μεγάλος αδερφός που γκρεμίζει τον πύργο από τουβλάκια. Αλλά συνήθως δεν είναι. Συνήθως βλέπουμε εξωτερικές απειλές όταν κουβαλάμε κρυμμένα συναισθήματα, όπως πόνος, φόβος, θλίψη. Οτιδήποτε συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, ξυπνά αυτά τα συναισθήματα, και μπαίνουμε σε θέση μάχης προσπαθώντας να τα καταχωνιάσουμε πάλι. Απώλειες και απογοητεύσεις φαντάζουν σαν το τέλος του κόσμου σε ένα παιδί και τα παιδιά κάνουν τα πάντα για να διώξουν αυτά τα αδιανόητα συναισθήματα, κλαίνε και ξεσπούν σε οργή. Εάν αισθανθούν ασφαλή να εκφράσουν το θυμό τους και εμείς τα συμπονέσουμε, ο θυμός αρχίζει να σβήνει.
Έτσι, καθώς αποδεχόμαστε το θυμό του παιδιού, δεν το γιατρεύει ο θυμός. Είναι η έκφραση του κλάματος και του φόβου που κρύβονται από το θυμό που ξεσπούν και εκφράζουν τον πόνο και τη θλίψη και διώχνουν το θυμό, ο οποίος δε χρειάζεται πια για άμυνα.
4. Δε μιλάμε παρά μόνο για να συναισθανθούμε και διαβεβαιώσουμε το παιδί ότι είναι ασφαλές. Δεν κάνουμε "μάθημα", δεν εξηγούμε. Όταν το παιδί κατακλύζεται από αδρεναλίνη δεν είναι η ώρα να τσακωθούμε ή να εξηγήσουμε γιατί δε μπορεί να έχει αυτό που θέλει. Αναγνωρίζουμε απλώς πόσο αναστατωμένο είναι: "Έχεις αναστατωθεί πολύ...Λυπάμαι που είναι τόσο δύσκολο."
5. Θέτουμε ό,τι όρια είναι απαραίτητα ώστε να είναι όλοι ασφαλείς, αναγνωρίζοντας το θυμό και παραμένοντας συμπονετικοί. "Είσαι τόσο θυμωμένος! Μπορείς να είσαι όσο θυμωμένος θες, αλλά το να χτυπάς δεν είναι αποδεκτό, όσο αναστατωμένος και αν είσαι. Μπορείς να φωνάξεις για να μου δείξεις πόσο θυμωμένος είσαι, αλλά δε θα επιτρέψω να με χτυπήσεις."
6. Βάζουμε όρια μόνο στις πράξεις, όχι στα συναισθήματα. Όσο πιο συμπονετικοί είμαστε, τόσο ευκολότερα το παιδί μας θα βρει διέξοδο από τα κλάματα και το φόβο του θυμού. "Γλυκέ μου, λυπάμαι που είναι τόσο δύσκολο... Λες ότι δε σε καταλαβαίνω... αυτό πρέπει να είναι απαίσιο και μοναχικό". Δε χρειάζεται να συμφωνήσουμε ούτε να επιχειρηματολογήσουμε. Απλώς να αναγνωρίσουμε την αλήθεια του εκείνη τη στιγμή. Μόλις νιώσει να εισακούεται, η "αλήθεια" του θα αλλάξει.
7. Κρατάμε τον εαυτό μας ασφαλή. Τα παιδιά συχνά μας σπρώχνουν, αν μπορούμε να το ανεχτούμε και να παραμείνουμε συμπονετικοί, μπορούμε να το επιτρέψουμε. Αλλά εάν το παιδί μας χτυπάει, απομακρυνόμαστε. Αν μας ακολουθήσει, κρατάμε τον καρπό του λέγοντας "δε θέλω να αφήσω το χέρι σου να έρθει τόσο κοντά μου με οργή. Καταλαβαίνω πόσο θυμωμένος είσαι. Μπορείς να χτυπήσεις το μαξιλάρι, ή να σπρώξεις το χέρι μου, αλλά δε θα σε αφήσω να με χτυπήσεις." Τα παιδιά δε θέλουν στα αλήθεια να μας χτυπήσουν, φοβούνται και αισθάνονται ενοχές. Συνήθως όταν εισακούονται με ενσυναίσθηση, σταματούν να χτυπούν και αρχίζουν να κλαίνε.
8. Μένουμε όσο πιο κοντά γίνεται. Το παιδί χρειάζεται κάποιον που τον αγαπά ακόμα και όταν είναι θυμωμένο. Αν πρέπει να απομακρυνθούμε για μείνουμε ασφαλείς, το κάνουμε λέγοντας "δε θα σε αφήσω να με χτυπήσεις, γι αυτό απομακρύνομαι λίγο, αλλά θα είμαι εδώ. Όταν είσαι έτοιμος για μια αγκαλιά, θα είμαι εδώ." Αν φωνάζει να φύγουμε λέμε "Θες να φύγω, γι αυτό απομακρύνομαι λίγο. Δε θα σε αφήσω μόνο σου με όλα αυτά τα τρομακτικά συναισθήματα, απλώς θα πάω λίγο πιο κει."
9. Δεν προσπαθούμε να καταλάβουμε αν αντιδρά υπερβολικά. Φυσικά και το κάνει! Ας θυμηθούμε όμως ότι τα παιδιά βιώνουν καθημερινά φόβους και τραύματα που δε μπορούν να εκφράσουν λεκτικά και τα οποία ούτε καν αντιλαμβανόμαστε. Τα μαζεύουν μέσα τους και ψάχνουν μια ευκαιρία να αποφορτιστούν. Όταν το παιδί μας έχει ένα ξέσπασμα για το μπλε ποτήρι και δε μπορούμε να του φέρουμε το κόκκινο που ζητάει τότε καλωσορίζουμε το ξέσπασμα. Συνήθως η αιτία δεν είναι το ποτήρι, ή οτιδήποτε άλλο ζητάει. Όταν τα παιδιά γκρινιάζουν και δεν ικανοποιούνται με τίποτα, συνήθως, απλώς, χρειάζονται να κλάψουν.
10. Αναγνωρίζοντας το θυμό τους τα βοηθάμε να ηρεμήσουν λίγο. Μετά τα βοηθάμε να ξεπεράσουν το θυμό τους, με το να μαλακώνουμε. Αν δεν μπορούμε να νιώσουμε συμπάθεια γι αυτό το ανθρωπάκι που παλεύει με τα συναισθήματά του, θα το καταλάβει και θα αντιδράσει. Δεν αναλύουμε, απλώς συναισθανόμαστε. "Αλήθεια το ήθελες αυτό. Λυπάμαι πολύ γλυκό μου". Μόλις αναγνωρίσουμε το συναίσθημα που κρύβεται κάτω από το θυμό, κατά πάσα πιθανότητα το ξέσπασμα θα σταματήσει. Το παιδί θα γίνει ευάλωτο και πιθανόν θα κλάψει. Μπορούμε να βοηθήσουμε τα συναισθήματα να αναδυθούν, εστιάζοντας ξανά και ξανά σε αυτό που οδήγησε στο ξέσπασμα. "Λυπάμαι που δε μπορείς να έχεις αυτό που θες. Λυπάμαι που είναι τόσο δύσκολο". Μόλις η αγάπη μας και η συμπάθειά μας κλείσει το τραύμα, το παιδί θα πέσει στην αγκαλιά μας και θα ηρεμήσει κλαίγοντας. Και όλα αυτά τα δύσκολα συναισθήματα θα εξαφανιστούν.
11. ΑΦΟΥ το παιδί ηρεμήσει, τότε μπορούμε να συζητήσουμε. Δεν ξεκινάμε κάνοντας μάθημα. Λέμε μια ιστορία, ώστε να βοηθήσουμε το παιδί να δώσει βάλει σε ένα πλαίσιο το συναίσθημά του. "Αυτά ήταν έντονα συναισθήματα...όλοι νιώθουν την ανάγκη να κλάψουν κάποιες φορές...Ήθελες...Είπα όχι...Απογοητεύτηκες πολύ...Και θύμωσες πολύ...Κάτω από το θυμό, υπήρχε θλίψη και απογοήτευση.,,Σε ευχαριστώ που μου έδειξες πώς αισθανόσουν..." Αν θέλει να αλλάξει θέμα, το αφήνουμε. Μπορούμε να επιστρέψουμε, βάζοντας τον επίλογο πριν τον ύπνο ή όταν κάνουμε αγκαλίτσες. Τα περισσότερα παιδιά όμως θέλουν να ακούσουν την ιστορία του πώς θύμωσαν και έκλαψαν, αρκεί να είναι ιστορία και όχι μάθημα. Τα βοηθάει να καταλάβουν τον εαυτό τους και να νιώσουν πως εισακούστηκαν.
12. Και τι θα γίνει με το μάθημα; Δε χρειάζεται να κάνουμε τόσα πολλά όσα νομίζουμε. Το παιδί γνωρίζει πως αυτό που έγινε ήταν λάθος. Έφταιγαν αυτά τα δύσκολα συναισθήματα που το έκαναν να νιώσει πώς πρέπει να παρεκτραπεί. Βοηθώντας το με τα συναισθήματα, μειώνουμε τις πιθανότητες κάτι τέτοιο να συμβεί πάλι.
Όταν ο συναισθηματικός επίλογος δοθεί, δίνουμε στο παιδί την ευκαιρία να γνωρίσει έναν άλλο τρόπο επίλυσης του προβλήματός του. "Όταν θυμώνουμε τόσο, όσο θύμωσες εσύ με την αδερφή σου, ξεχνάμε πόσο πολύ αγαπάμε αυτό το πρόσωπο. Μοιάζει σα να είναι εχθρός μας, έτσι δεν είναι; Ήσουν τόσο θυμωμένος μαζί της. Όλοι θυμώνουμε έτσι κάποιες φορές, και όταν θυμώνουμε πολύ θέλουμε να χτυπήσουμε τον άλλον. Αλλά αν το κάνουμε, αργότερα μετανιώνουμε που τον πονέσαμε. Ευχόμαστε να είχαμε χρησιμοποιήσει λόγια. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ή να πούμε, αντί να χτυπήσουμε;"
Αποδεχόμενοι το θυμό του παιδιού μας, σταδιακά θα καταφέρει να διαχειρίζεται την απογοήτευσή του και θα μάθει ότι δε θα έχει πάντα αυτό που θέλει, αλλά κάτι καλύτερο: κάποιον που το αγαπά και το αποδέχεται...
Θα μάθει ότι τα συναισθήματα δεν είναι επικίνδυνα και μπορεί να τα διαχειριστεί μέχρι να φύγουν.
Σταδιακά μαθαίνει να εκφράζεται με λέξεις ακόμα και όταν είναι σε έξαλλη κατάσταση.
...Ενδυναμώνουμε έτσι το δεσμό μας. Και όλα αυτά παίρνοντας μια βαθιά ανάσα αποδεχόμενοι και συναισθανόμενοι το θυμό του.
Ακούγεται δύσκολο και μερικές φορές είναι αδύνατο να το καταφέρουμε. Αλλά όταν το καταφέρνουμε τελικά, μοιάζει με ένα μικρό θαύμα!
Μπορείτε να διαβάσετε το πρωτότυπο άρθρο της της Dr. Laura Markham, ιδρυτού του AhaParenting.com και συγγραφέως των
Peaceful Parent, Happy Kids: How To Stop Yelling and Start Connecting και Peaceful Parent, Happy Siblings: How to Stop the Fighting and Raise Friends for Life
(the article "12 Things to Remember When Your Child Gets Angry" is writen by Dr. Laura Markham, founder of AhaParenting.com and author of
Σχόλια
Όταν μπορέσεις πέρασε να παραλάβεις ένα βραβειάκι αν θες http://www.swanocean.gr/2015/09/liebster-award.html
Φιλάκια