Μία μερα π.π.

Σήμερα, εδώ στο Huddersfield, έχει πολύ κρύο, παγωνιά. Πήγα την κόρη μου στον παιδικό σταθμό και γύρισα να κοιμίσω το γιο μου για μεσημέρι. Αμ δε! Λογάριαζα δίχως τον ξενοδόχο, ο οποίος όχι απλώς δεν κοιμήθηκε, δε γλάρωσε καν. Κι ενώ σηκωνόμουν βαριεστημένα από το κρεβάτι, κρυώνοντας λιγάκι (άτιμο συνάχι και ακόμα πιο άτιμο ξενύχτι) με χτύπησε κατακούτελα.
4 χρόνια πριν, μια τέτοια μέρα, θα βούλιαζα στην πολυθρόνα με ένα ζεστό τσάι, λιγο κέικ, αναμμένα κεριά και ένα καλό βιβλίο. Αντ' αυτού παίζω με μια κουρδιστή καμηλοπάρδαλη και κυνηγάω τον πασά στην εσωτερική σκάλα.
Και τότε με ξαναχτύπησε κατακούτελα. Τι μου λείπει από τη ζωή μου π.π.; Προ παιδιών δηλαδή...
Το ένα το έγραψα ήδη, να βουλιάζω στην πολυθρόνα και να διαβάζω σαν μην υπάρχει αύριο. Λες και αν δεν τελειώσω το βιβλίο μου τώρα, θα καταστραφεί ο κόσμος.
Να ξυπνάω το πρωί με το πάσο μου, μου έχει λείψει το χουζούρι.
Να τρώω γλυκά ό,τι ώρα θέλω σε όποιο δωμάτιο του σπιτιού θέλω.
Να φευγουμε εκδρομή για Σαββατοκύριακο, σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο!
Φυσικά μου έχει λείψει να πηγαίνω στην τουαλέτα μονη μου χωρίς να ακούω 17328 "μαμά" το λεπτό και ενώ η πόρτα είναι, πάντα, ανοιχτή.
Αυτή η αίσθηση ελαφρότητας του να είμαι υπεύθυνη μόνο για τον εαυτό μου.
Να ξεκινάω κάτι, ετούτη την ανάρτηση καλή ώρα, και να την τελειώνω την ίδια μέρα και όχι μια εβδομάδα μετά.
Να μπορώ να κάνω κάτι που θέλω τη στιγμή που το θέλω χωρίς τύψεις οτι κάποιον παραμελώ είτε το κάνω (τα παιδιά μου) είτε δεν το κάνω (τον εαυτό μου).
Φυσικά τα παιδιά μου είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός μου, η μητρότητα όμως δεν είναι πάντα πασπαλισμένη με χρυσόσκονη... Και πλέον δε φοβάμαι να το παραδεχτώ. Ναι, δε θα άλλαζα τα παιδιά μου με τίποτα στον κόσμο, δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά. Αν ομως κάποιος μου έδινε ενα κοντρόλ που θα μου χαριζε μια μέρα π.π. θα το έπαιρνα και θα έτρεχα μακριά πριν το μετανιώσει και το πάρει πίσω...