Τέλος και αρχή...

Τοκ τοκ... Με δέχεστε ή λόγω παρατεταμένης απουσίας προσωπικής επαφής θα μου κλείσετε την πόρτα στα μούτρα; Ας είναι, εγώ μπαίνω γιατί ήρθε η ώρα να χαλαρώσουμε και να επανέλθουμε. Και επιστρέφω στο πρώτο σκέλος του τίτλου. Τέλος. Μετά από 11 συναπτά έτη που διέθετα φοιτητικό πάσο, φέτος θα είναι το πρώτο καλοκαίρι που θα πληρώσω πλήρες εισητήριο... "Ήταν το αντάμωμα μικρό κι ήρθε κι από το πουθενά, μα το'χα χρεός, γι'αυτό το φερα στη σκέψη μου ξανά Και μια που μύρισε παλιό καλοκαίρι αγαπημένο, οσο βαστάει θα το χαρώ το γαμημένο..." Τέλος! 11 καλοκαίρια πριν, τέτοιες μέρες περίπου, είχαμε καταθέσει μηχανογραφικό, και μετά με τον Αντώνη πήραμε το ΚΤΕΛ και κινήσαμε... Και η επιστροφή με τον ΟΣΕ, μετά από κανά 2 βδομάδες, με πολλές πολλές αναμνήσεις. Οι πρώτες διακοπές μόνοι μας και το πιο ανέμελο καλοκαίρι που θυμάμαι! Τουλάχιστον μέχρι το φετινό! "Παλιέ καιρέ μου, καλοί μου φίλοι!! Πω, πω γουστάρω αυτή την όμορφή ζάλη, πίσω στο χρόνο αχ να μπορούσε να μας στείλει Για λίγο να μαστε στα δώδεκα και πάλι..." Διότι φέτος, είπαμε, τέλος! Την Πέμπτη, φορτώνουμε το αμάξι και φεύγουμε! Για που; Ε, ποτέ δε σας το λέμε από πριν, αλλά σας το δείχνουμε μετά. Πάντως οι κύριοι προορισμοί είναι 2 νησιά. Στο πρώτο έχουμε ξαναπάει και είναι υπέροχο, στο δεύτερο δεν έχουμε ξαναπάει αλλά δείχνει υπέροχο. "Βλέπεις λαχτάρισα στιγμές αλαργινές μας, και τι δε θα δινα για μια απ'τις διαολιές μας ή τα ποδόσφαιρα που κατελήγαν μάχη και τις σφεντόνες μας που φτιάχναμε μονάχοι. Τη βαρεμάρα μας, ντάλα μεσημέρι στο χωρίο μου κάποιο αγαπημένο καλοκαίρι..." 11 χρόνια στο ίδιο κτίριο, τα τελευταία 6 και στο ίδιο γραφείο. Περάσανε πολλά, λύπες, χαρές, ξεσπάσματα, απογοητεύσεις που και που, αλλά στο τέλος λες ότι άξιζε τον κόπο. Μια από τις χαρές ήσουν κι εσύ. Τα 10 από τα 11 τα περάσαμε και μαζί, και τα περνάμε ακόμα δηλαδή, και θα τα περναμε και παραπέρα. "Ήταν ωραίες εποχές, δε θέλω να τις ξεχάσω. Θέλω ένα βράδυ λίγο φως, περιπέτεια να διαβάσω ή να ανοίξω το κουτί να με πάει στη Θαντέρα, μήπως μυρίσει κάτι απ'τα παλιά η καινούρια μου μέρα. Θα το γουστάρω γιατί κι αυτά θα με θυμούνται αφου όσα αγάπησες μικρός δε λησμονιούνται..." Τώρα που το σκέφτομαι είμαστε μαζί όσο καιρό έκανε κι o Harry Potter να αποφοιτήσει από το Hogwarts και να εξοντώσει τον κακό αμούτσουνο μάγο. O Harry 10, εγώ 11... Ε, εντάξει είπαμε δεν είμαστε και μάγοι. "...Όπως χρωστάω και στο βουνίσιο τον αέρα, που'ταν για μένα συντροφιά αγαπημένη κι αν την κοπάνησα μακριά του κάποια μέρα, παντα μ'αγκάλες ανοιχτές θα με προσμένει..." Είπαμε τέλος! Αλλά και μια καινούρια αρχή... Αυτά όμως από Σεπτέμβρη... Τώρα ξεκούραση... Καλο καλοκαίρι σε όλους! Μετα τιμής, Δρ.Τρελουρίστας Υ.Γ. Την ανάρτηση έντυσε μελωδικώς, το τραγούδι "Tις παιδικές μου συντροφίες" των Social Waste, ενός συγκροτήματος που κι αυτο στα 11 χρόνια, εμφανίστηκε, έδωσε πανέμορφα κομμάτια και μετά τέλος...