Το κοιμητήριο της Πράγας

"...Τα παιδικά μου χρόνια. Το Τορίνο...Ένας λόφος πέρα από τον Πάδο, εγώ στο μπαλκόνι μαζί με τη μαμά. Έπειτα, η μητέρα μου έπαψε να υπάρχει, το ηλιοβασίλεμα ο πατέρας μου έκλαιγε καθισμένος στο μπαλκόνι απέναντι απ'το λόφο, ο παππούς έλεγε ότι ήταν θέλημα Θεού.
Με τη μητέρα μου μιλούσα γαλλικά, όπως κάθε Πιεμοντέζος καλής οικογενείας (εδώ στο Παρίσι, όταν μιλάω, μοιάζει σαν να τα'χω μάθει στην Γκρενόμπλ, όπου μιλούν τα πιο καθαρά γαλλικά, όχι σαν το babil των Παριζιάνων). Από παιδί ακόμα, ένιωθα περισσότερο Γάλλος, παρά Ιταλός, όπως συμβαίνει με όλους τους Πιεμοντέζους. Γι'αυτό και θεωρώ τους Γάλλους ανυπόφορους..."

Το βιβλίο αυτό το διάβασα το προηγούμενο φθινόπωρο και ομολογώ το είχα ξεχάσει. Δε μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά πριν λίγες μέρες αναφέρθηκε σε μια κουβέντα που είχα με φίλες για βιβλία και έτσι το θυμήθηκα.
Για τον Έκο τι να πει κανείς; Έχει γράψει εξαιρετικά βιβλία, μεταξύ αυτών το πολυαγαπημένο μου "'Ονομα του Ρόδου", με πολλούς φανατικούς θαυμαστές σε όλο τον κόσμο. Δεν έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία, παρά μόνο το "Όνομα του Ρόδου" και "Το Εκκρεμές του Φουκώ" και τελευταία "Το Κοιμητήριο της Πράγας". Δεν είχα σκοπό να το αγοράσω, αλλά μου το πρότειναν κάποια στιγμή στο βιβλιοπωλείο και έτσι το πήρα.
Δεν ήταν ούτε καλή ούτε κακή ιδέα... Η αφήγηση έξυπνη αλλά κουραστική. Η υπόθεση αρχικά ενδιαφέρουσα αλλά τελικά ελαφρώς βαρετή. Αυτό που κυρίως με ενόχλησε όμως ήταν ο συνεχής βομβαρδισμός από ιστορικά στοιχεία...Ήταν απλώς πολλά, πάρα πολλά...Και χάθηκα.
Τελικά η επίγευση του βιβλίου ήταν αδιάφορη! Το διάβασα και το ξέχασα αμέσως!
Το αφήνω λοιπόν στην κρίση σας!

Τρελοτουρίστρια