Πώς;

Γράφω και σβήνω, γράφω και σβήνω... δεν ξέρω ούτε πώς να αρχίσω αυτή την ανάρτηση...
Από τότε που ήμουν μικρή, ήμουν πάντα αγοροκόριτσο, δε θυμάμαι να ονειρεύτηκα ποτέ (εκτός από πολύ πολύ πρόσφατα) να φορέσω νυφικό και να κάνω παιδιά. Και πάντα έλεγα, ότι θα σπουδάσω και θα βρω μια δουλειά να είμαι ανεξάρτητη, καλός ο έρωτας αλλά δεν ξέρεις τι γίνεται...
Γύρω στο 2010, άρχισα να ακούω αυτό το γνωστό καμπανάκι της μητρότητας (ευτυχώς και ο τρελοτουρίστας είχε ακούσει το αντίστοιχο δικό του), τότε αρχίσαμε σιγά σιγά να ονειρευόμαστε να κάνουμε οικογένεια. Πάντα όμως θεωρούσα δεδομένο ότι θα δουλεύω...
Τον Οκτώβριο και έχοντας κλείσει τον 4ο μήνα της εγκυμοσύνης μου, υποστήριξα (επιτέλους) το διδακτορικό μου και διαπίστωσα ότι δεν έχει και πολύ νόημα να ψάξω για δουλειά σε αυτή τη φάση. Έκατσα λοιπόν σπίτι! Απόλαυσα την εγκυμοσύνη μου, αλλά βαριόμουν και λίγο!
Πριν λίγο καιρό παρουσιάστηκε η ευκαιρία να δουλέψω σε ένα καινούριο ερευνητικό πρόγραμμα, από Οκτώβρη! Αρχικά ενθουσιάστηκα! Θα βγω από το σπίτι, θα κάνω κάτι δημιουργικό, θα περνάω περισσότερο χρόνο με τον τρελοτουρίστα μου... Τέλεια!!! Ή μήπως όχι; 
Κι άρχισαν να με τρώνε οι αμφιβολίες και το άγχος...Το τρελοτουριστάκι μου τον Οκτώβριο θα είναι 6 μηνών. Πώς θα χωριστούμε; Τότε δε μπαίνουν οι στερεές τροφές; Δε θα είναι μεγάλη αλλαγή γι αυτή από τον αποκλειστικό θηλασμό, να δοκιμάζει νέα πράγματα και ταυτόχρονα να λείπει η μαμά από το σπίτι; Κι εγώ; Πώς θα αντέξω τόσες ώρες μακριά της; Πώς θα αντέξω να χάσω πολλές πρώτες φορές της; Θα φτάνουν οι λίγες ώρες το απόγευμα να με χορτάσει και να τη χορτάσω; Το μόνο παράπονο από την παιδική μου ηλικία ήταν ότι δούλευε η μητέρα μου...Πώς θα κάνω το ίδιο στο μωρό μου; Και από την άλλη ο πατέρας μου (αυτός θα την αναλάβει κατά πάσα πιθανότητα) πώς θα αντέξει τόσες ώρες με ένα μωρό; Με ένα μωρό που δε θέλω να το αφήνουμε να κλαίει; Μήπως να κάτσω σπίτι;
Άλλωστε ξέρω ήδη ότι το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου είναι αυτό το παιδί. Τίποτα δε θα μπορέσει ποτέ να συγκριθεί μαζί της, εκτός βέβαια από ένα ακόμα παιδί (ή και δύο).
Ξέρω όμως επίσης ότι αν προσπεράσω αυτή την ευκαιρία για δουλειά η πόρτα θα κλείσει. Δύσκολα θα μου δοθεί ξανά μια ευκαιρία...Για να μην αναφερθώ στο οικονομικό...αλλιώς να δουλεύει ο ένας, αλλιώς και οι δύο...
Πώς αντιμετωπίζονται οι τύψεις της απουσίας; Πραγματικά θα ήθελα να μεγαλώσω εγώ το παιδί μου...Να είμαι καθημερινά δίπλα της, να τη φροντίζω και να την καμαρώνω...
Πώς είναι να είσαι κάθε μέρα, στο σπίτι με ένα μωρό; Πραγματικά θα ήταν όμορφα να πηγαίνω στη δουλειά μου, να ασχολούμαι με κάτι ενδιαφέρον, να μιλάω και με μερικούς ενήλικες και όταν γυρίζω σπίτι να τρέχει στην αγκαλιά μου...
Ουφ...

Τρελοτουρίστρια

Σχόλια

Ο χρήστης ΕΛΕΝΑ είπε…
Είναι πολύ δύσκολοι οι καιροί για ν' αφήσεις να πάει χαμενη η ευκαιρία για δουλειά!
Τα ίδια διλήματα αντιμετωπίσαμε όλες οι εργαζόμενες μανούλες, και τις ίδιες τύψεις νοιώθαμε.
Ομως ο χρόνος που θα διαθέτεις στο μπεμπάκι σου, ακόμα κι αν είναι λίγος, αν είναι "ουσιαστικός" μια χαρά θα το καταλάβει η κορούλα σου.
Φιλιά!
Ο χρήστης Χρυσαυγή είπε…
Ένστικτο!!!!
Ακολούθησε το ένστικτό σου... ότι κι αν σου λεει αυτό. Βαθιά μέσα σου ξέρεις. Μόνο εσύ ξέρεις! Κανείς άλλος.

Σε φιλώ πολύ!
Ο χρήστης zoyzoy είπε…
Θα συμφωνήσω με την Ελενα! Είναι δύσκολοι καιροί και οι ευκαιρίες δεν σου χτυπούν τακτικά την πόρτα.
Οι ώρες που θα περνάς με το μωρό σου όταν είσαι πραγματικά δίπλα του και αποκλειστικά σ'αυτό δεν έχει σημασία αν είναι 5 ή 15 τα μικρά αντιλαμβάνονται τα πάντα και νιώθουν τη αγάπη που του προσφέρει ο καθένας!

Τα θαλασσινά μου φιλιά
στο κοριτσάκι σου και σένα!!
Ο χρήστης Hfaistiwnas είπε…
Και εγώ λέω να την πιάσεις τη δουλειά, η πρώτη η η τελευταία θα είσαι βρε; Όλα μπορείς να τα ζήσεις ακόμη και τις μέρες της άδειάς σου! Εσύ αγχώνεσαι πριν καν αρχίσεις!!!
Καλημέρα!
Ο χρήστης Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε…
Πιάσε τη δουλειά και παίρνε μαζί σου το μωρό. Θα γίνει η μασκώτ του γραφείου και θα του τσιμπάει τα μαγουλάκια όλος ο κόσμος!

ΥΓ και βάλε καμιά φωτό της ατομάρας!
Ο χρήστης Crazy Tourists είπε…
ΈΛΕΝΑ έχεις δίκιο, δεν είμαι η πρώτη ούτε η τελευταία που θα αντιμετωπίσει αυτό το δίλημμα! Ίσως μου φαίνεται βουνό επειδή η ζουζούνα μου είναι πολύ μικρούλα ακόμη!

Χρυσαυγή, ακόμα και το ένστικτό μου μπερδεμένο είναι!! :)

zoyzoy έχεις δίκιο, απλώς μου φαίνονται βουνό οι δυσκολίες (είναι και ο θηλασμός στη μέση, που ξέρω ότι θα μας δυσκολέψει λίγο γιατί δε θέλω να αποθηλάσω τόσο νωρίς και απότομα...)

Είδες Hfaistiwna; Κάνω αυτά που κορόιδευα!!!

Χαχαχαχα!! Σκύλε, η καλύτερη συμβουλή ever!!! :)
ΥΓ. Δύσκολο να τη βάλω ολόσωμη, αλλά λίγο ποδαράκι ή λίγο χεράκι θα βάλω να πάρετε μια τζουρίτσα!

Φιλιά σε όλους!!!
Ο χρήστης Natasa είπε…
Αυτές οι τύψεις...σε καταλαβαίνω απόλυτα κι εγώ έτσι ένιωθα όταν έπρεπε να επιστρέψω κι ακόμα δηλαδή, αυτές οι τύψεις με κυνηγούν...Ωστόσο, φαίνεται στα λόγια σου ότι αγαπάς το αντικείμενό σου, οπότε μην αφήσεις την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Ο χρήστης Mrs Anosia είπε…
δεν μπορώ να διανοηθώ καν το σενάριο να ήμουν συνέχεια σπίτι... δουλειά και πάλι δουλειά :))))

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Παλιές φωτογραφίες....

Μια νέα πρόκληση

Τρέξιμο; Ποια ; Εγώ; Εγώ;