Καινούρια σελίδα στο ημερολόγιο...

Καλησπέρα, καλησπέρα!

Καιρό έχω να περάσω από εδώ (σχεδόν 2.5 χρόνια, δεν το λές και λίγο...) και έχουν γίνει διάφορες αλλαγές, τόσο στο αισθητικό κομμάτι όσο και στο περιεχόμενο. Και αυτό είναι το ωραίο με τα ημερολόγια (και τα e-μερολόγια όπως είναι και τούτο το βλογ). Βλέπεις την εξέλιξη των συγγραφέων, από φοιτητές, συγκάτοικοι και στη συνέχεια γονείς! Και τώρα τελευταία, όπως θα έχετε σίγουρα μάθει, κάτοικοι εξωτερικού και δη Μεγάλης Βρετανίας! Και όταν τα διαβάζεις όλα μαζεμένα, μεταμεσονύχτια, μόνος σου, στο Λονδίνο σε πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία...

«Περπατάω μέσα στην πόλη πάλι, μ’ ένα βαρύ κεφάλι 

νιώθω πως μου κλείνεις το μάτι, Αθήνα είσαι ζάλη 

εκεί που αλώνιζα παλιά μάγκα με πάει κάτι, 

κάπου στη Κηφησιά αράζω στο ίδιο σκαλοπάτι, 

στα ίδια τρένα μπαίνω, σε στάσεις περιμένω, 

να δω τον ίδιο ηλεκτρικό όπως παλιά βαμμένο» 

Λονδίνο λοιπόν, και η ζωή εδώ στα ξένα είναι αρκετά ενδιαφέρουσα! Η δουλειά κινείται σε πιο χαλαρούς ρυθμούς και η καθημερινότητα είναι σίγουρα πιο γεμάτη... Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα να κάνουμε και κυρίως όλοι μαζί σαν οικογένεια. Η ζωή για ένα παιδί 2 ετών είναι ιδανική! Σας τα έχει μεταφέρει λεπτομέρως και το κορίτσι μου, πάρκα, μουσεία, παιδικές βιβλιοθήκες και πολλά πολλά άλλα... Βέβαια έχουμε αφήσει πίσω τις οικογένειες μας, τους φίλους μας και το παλιό μας σπιτάκι. 

«Αθήνα ένα τεράστιο του κόσμου νήμα, 

που οι μετανάστες πάνω του συνέχεια ακροβατούν... 

Είμαι απ'την πόλη της ομάδας ΔΙΑΣ, της ουτοπίας, 

του Παύλου, του Νικόλα και της κοσμοθεωρίας, 

[...] οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά σαν την Κατερίνα, 

και η πόλη μου μαύρη φωλιά την λένε Αθήνα.» 

Αν μου λείπει η Αθήνα; Η αλήθεια είναι ότι το Πάσχα που γυρίσαμε για λίγες μέρες, το πρώτο βράδυ (που με έστειλε η συμβία μου για σουβλάκια στις εντεκάμιση το βράδυ άκουσον άκουσον), αντί να γυρίσω κατευθείαν σπίτι, έκανα κύκλους στη γειτονιά, μύριζα τον άερα, χάζευα τα καινούρια μαγαζιά που είχαν ανοίξει. Μελαγχόλησα λίγο είναι η αλήθεια... 

«Ήταν μια μέρα απ' αυτές που μια στο τόσο 

η ζωή με βάζει τις αμαρτίες μου να πληρώσω 

και να πάω για μια δουλειά στο κέντρο της Αθήνας 

και κάπου εκεί ανάμεσα καφέ και γκρίνιας 

άρχισα από παντού γύρω να μαζεύω εικόνες 

χωρίς ροή, σκηνοθεσία και κανόνες... 

Υστερικοί μαλάκες οδηγοί στην Πειραιώς 

και σα να πήρα την Ψυτάλλεια μαζί μου είν' ο ουρανός...» 

Αλλά μετά από 2-3 μέρες με διαρκή ταλαιπωρία για να πάμε βόλτα με το καρότσι στα πεζοδρόμια-πάρκινγκ-σεληνιακά τοπία, μια βόλτα στο παλιό μου γραφείο, μερικές ώρες οδήγησης στους πολύβουους δρόμους της πρωτεύουσας, και ανυπόφορη μυρωδιά τσιγάρου στα ρούχα μετά από 1-2 μεταμεσονύχτια ποτά, το αίσθημα μελαγχολίας εξαφανίστηκε. Και μπορώ να πω οτι ανυπομονούσα να έρθει η ώρα να γυρίσουμε στο καινούριο μας σπιτάκι... 

«Αθήνα... Πολυτεχνείο, Νομική, Χημείο, 

Στρέφη, Φιλοπάππου και Λυκαβητό με κρύο, 

κι από μακριά γιορτή με κόσμο σειρήνες φώτα, 

κι από κοντά όλοι με σύρτη πίσω απ'την πόρτα...» 

Αν μου λείπει η Αθήνα λοιπόν; Μου λείπουν οι γωνιές μου, τα 2-3 μέρη με καλή παρέα που εδώ δεν τα έχω (ακόμη...), τα βράδια στη βεράντα με τα παιδιά γεμάτα αλκόολ και μαλακίες, η γειτονιά μου, η καλήμέρα το πρωι με το μπακάλη και τα κορίτσια, αλλα η ζωή στην Αθήνα δε μου λείπει... Και αν του χρόνου τα φέρει έτσι η ζωή και γυρίσουμε πίσω, θα είναι όλα πολυ καλύτερα γιατί έχουμε βρει τις ισορροπίες μας, και όπως εύστοχα έγραψε και η συμβία μου και μητέρα του παιδιού μου πρόσφατα, το βασικό είναι ότι έχουμε βρει πια το χαμόγελό μας ως οικογένεια! 

 «…Στο κρύο γυμνός χωρίς ζέσταμα να μπω 

να παίξω μπάλα μια φορά στο γήπεδο μου 

να κλείσω τα μάτια, τον εφιάλτη μου να δω 

κι όταν ξυπνήσω να κρατάω αγκαλιά το γιό μου…» 

CrazyTourist 

Y.Γ. Έχω πια τόσο ελεύθερο χρόνο που κατάφερα μετά από 2.5 χρόνια να γράψω εν μια νυκτί ολόκληρη ανάρτηση για το ιστολόγιό μας... Ίσως το ξανακάνω καμιά φορά που και που ώστε να θυμίζω στο διαδίκτυο ότι υπάρχω και να σας διακόπτω την ομαλή ροή αναρτήσεων... 

Υ.Γ.2 Την ανάρτηση συνόδεψαν αποσπάσματα από τα τραγούδια «Όπως τότε» και «Εδώ Αθήνα» των Στίχοιμα, «Παράξενη Βόλτα» των Active Member και "Μια Μέρα" των Psyclinic Tactix.