Ας διαβάσουμε λίγο ακόμα!
Ακόμα μία ανάρτηση για το βιβλιοφάγο! Βιβλία που διαβάστηκαν μέσα στο 2015, έτσι, χωρίς σχόλια!
"Το παράξενο βιβλιοπωλείο του κυρίου Πενάμπρα" (Robin Sloan, Εκδόσεις Κλειδάριθμος): "...Τέντωσα το λαιμό μου προς τα πίσω (γιατί στα βιβλιοπωλεία αναγκάζεσαι πάντα να κάνεις άβολες κινήσεις με τον λαιμό σου;) και τα ράφια έσβηναν απαλά μες στις σκιές, έτσι που σκεφτόσουν ότι μπορεί και να μην είχαν τελειωμό..."
"Το ζουμί του πετεινού" (Γιάννης Μακριδάκης, Εκδόσεις Εστία): "...Τα τελευταία είκοσι χρόνια και βάλε ο Παναγής τα 'χε ζήσει καταγής. Μες στο μούρκι του παππού του στον Λειμώνα, μια κοιλάδα εύφορη, στο ξεψύχισμα του ποταμού, δίπλα στη θάλασσα, μακριά απ' τον κόσμο..."
"Πλάσματα μιας μέρας και άλλες ιστορίες ψυχοθεραπείας" (Irvin Yalom, Εκδόσεις Άγρα): "...Δε θα έδιωχνα ποτέ μου έναν συγγραφέα. Όσο για την αδυναμία του να γράψει, επειδή νιώθω πολύ τυχερός που εμένα ποτέ δε μ' έχει επισκεφτεί ένα τέτοιο πράγμα, ήμουν πολύ πρόθυμος να τον βοηθήσω να την αντιμετωπίσει..."
"Παρίσι Μπλουζ" (Maurice Attia, Εκδόσεις Πόλις): "...Μέχρι τα τέλη του 1968, είχα ανακαλύψει το Παρίσι γειτονιά προς γειτονιά, σινεμά προς σινεμά,για να καταλάβω το προφανές: ετούτη η πόλη ήταν εξίσου ωραία και απαιτητική..."
"Ο έρωτας και η ειρωνία. Τέσσερις ιστορίες" (Ντάριο Φο, Εκδόσεις Καστανιώτη): "...Με λίγα λόγια, ο θείος μούφόρτωνε εκείνον τον γύψινο ευαγγελιστή ως καθηγητή. Είκοσι οχτώ ώρες την εβδομάδα με έναν πληκτικό θεολόγο που έμοιαζε να έχει βγει από τοιχογραφία..."
"Η αναλφάβητη που ήξερε να μετράει" (Γιούνας Γιούνασον, Εκδόσεις Ψυχογιός): "...Ο γλίτσας λεγόταν Τάμπο και ήταν σχεδόν φαφούτης. Πονούσε πολύ στο μρό και δεν είχε διάθεση για κουβέντα με εκείνο το κορίτσι-αγρίμι. Βέβαια, ήταν η πρώτη φορά από τότε που είχε έρθει στο Σοβέτο που κάποιος εκδήλωνε ενδιαφέρον για τα βιβλία του..."
"Γραμματική της φαντασίας. Εισαγωγή στην τέχνη να επινοείς ιστορίες" (Τζάνι Ροντάρι, Εκδόσεις Μεταίχμιο): "...Στα νηπιαγωγεία του Ρέτζο Εμίλια γεννήθηκε, χρόνια τώρα, το "παιχνίδι του τραγουδιστή ιστοριών". Τα παιδιά, με τη σειρά, ανεβαίνουν σε μια έδρα, σαν ένα είδος βάθρου, και διηγούνται στους συμμαθητές τους, που κάθονται στο πάτωμα, μια ιστορία δικής τους επινόησης..."
"Το παράξενο βιβλιοπωλείο του κυρίου Πενάμπρα" (Robin Sloan, Εκδόσεις Κλειδάριθμος): "...Τέντωσα το λαιμό μου προς τα πίσω (γιατί στα βιβλιοπωλεία αναγκάζεσαι πάντα να κάνεις άβολες κινήσεις με τον λαιμό σου;) και τα ράφια έσβηναν απαλά μες στις σκιές, έτσι που σκεφτόσουν ότι μπορεί και να μην είχαν τελειωμό..."
"Το ζουμί του πετεινού" (Γιάννης Μακριδάκης, Εκδόσεις Εστία): "...Τα τελευταία είκοσι χρόνια και βάλε ο Παναγής τα 'χε ζήσει καταγής. Μες στο μούρκι του παππού του στον Λειμώνα, μια κοιλάδα εύφορη, στο ξεψύχισμα του ποταμού, δίπλα στη θάλασσα, μακριά απ' τον κόσμο..."
"Πλάσματα μιας μέρας και άλλες ιστορίες ψυχοθεραπείας" (Irvin Yalom, Εκδόσεις Άγρα): "...Δε θα έδιωχνα ποτέ μου έναν συγγραφέα. Όσο για την αδυναμία του να γράψει, επειδή νιώθω πολύ τυχερός που εμένα ποτέ δε μ' έχει επισκεφτεί ένα τέτοιο πράγμα, ήμουν πολύ πρόθυμος να τον βοηθήσω να την αντιμετωπίσει..."
"Παρίσι Μπλουζ" (Maurice Attia, Εκδόσεις Πόλις): "...Μέχρι τα τέλη του 1968, είχα ανακαλύψει το Παρίσι γειτονιά προς γειτονιά, σινεμά προς σινεμά,για να καταλάβω το προφανές: ετούτη η πόλη ήταν εξίσου ωραία και απαιτητική..."
"Ο έρωτας και η ειρωνία. Τέσσερις ιστορίες" (Ντάριο Φο, Εκδόσεις Καστανιώτη): "...Με λίγα λόγια, ο θείος μούφόρτωνε εκείνον τον γύψινο ευαγγελιστή ως καθηγητή. Είκοσι οχτώ ώρες την εβδομάδα με έναν πληκτικό θεολόγο που έμοιαζε να έχει βγει από τοιχογραφία..."
"Η αναλφάβητη που ήξερε να μετράει" (Γιούνας Γιούνασον, Εκδόσεις Ψυχογιός): "...Ο γλίτσας λεγόταν Τάμπο και ήταν σχεδόν φαφούτης. Πονούσε πολύ στο μρό και δεν είχε διάθεση για κουβέντα με εκείνο το κορίτσι-αγρίμι. Βέβαια, ήταν η πρώτη φορά από τότε που είχε έρθει στο Σοβέτο που κάποιος εκδήλωνε ενδιαφέρον για τα βιβλία του..."
"Γραμματική της φαντασίας. Εισαγωγή στην τέχνη να επινοείς ιστορίες" (Τζάνι Ροντάρι, Εκδόσεις Μεταίχμιο): "...Στα νηπιαγωγεία του Ρέτζο Εμίλια γεννήθηκε, χρόνια τώρα, το "παιχνίδι του τραγουδιστή ιστοριών". Τα παιδιά, με τη σειρά, ανεβαίνουν σε μια έδρα, σαν ένα είδος βάθρου, και διηγούνται στους συμμαθητές τους, που κάθονται στο πάτωμα, μια ιστορία δικής τους επινόησης..."
Σχόλια