Ένας χρόνος!

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από εκείνη την πρώτη, μαγική στιγμή, που ένιωσα το θαύμα της μητρότητας ξανά. Από εκείνη τη στιγμή που ακούμπησαν επάνω μου ένα ακόμα τόσο δα μωράκι. Πόσο μικρός μου φάνηκε! Μικροσκοπικός, αν και μεγάλο μωρό (και αυτός). Στα μάτια μου, το μετρο σύγκρισης ήταν η κόρη μας. Η κόρη μας που ξαφνικά, μέσα σε λίγες ώρες σα να μεγάλωσε μια στάλα. Ολόκληρο κορίτσι. Κι αυτός ο μικρός, γυμνός στην αγκαλιά μου, συνδεδεμένος ακομα μαζί μου με το λώρο, έμοιαζε σαν ποντικάκι. Ενα ποντικάκι 54cm και 3.6 κιλά.
Και μετα από λίγο θήλασε για πρώτη φορά. Και ένιωσα όπως την πρώτη φορά. Λες και δεν το είχα ξαναζήσει. Γιατί όντως δεν το είχα ξαναζήσει, όχι με αυτό το μωρό, ήταν ολα διαφορετικά και τόσο ίδια. Τα αγγίγματα διαφορετικά, οι ήχοι, τα βλέμματα. Διαφορετικά, μα και ίδια. Και η θαλπωρή, η αγάπη...τόσο ίδια με εκείνη την πρώτη φορά, και ταυτόχρονα τόσο διαφορετική.
και λίγες ώρες μετά η άνοιξή της ζωής μας γνώρισε τη χιονονιφάδα μας, το μωρό της μεγαλύτερης νύχτας του χειμώνα. Και ήταν μια συνάντηση υπέροχη, βγαλμένη από όνειρο... Όπως και η μεταξύ τους σχέση, η αγάπη που βλέπεις στα μάτια τους όταν κοιτάζονται, από πολύ νωρίς.
Από αυτόν τον πρώτο νιώθω πως έχασα αρκετές στιγμές, πολύτιμες, που δε θα ξανάρθουν. Άφησα τον εαυτό μου να βουλιάξει σε κάτι που τώρα ονομάζω επιλόχειο... Δε θα μου το συγχωρήσω ποτέ αυτο, την αναστάτωση που προκάλεσα στην οικογένειά μου και στα δυο μου αστέρια... Η αγάπη ομως είναι εδώ και βρήκε το δρόμο. Και ξέρω πως η χρονιά που ακολουθεί θα είναι μαγική.
Το πιο υπέροχο αγόρι του κόσμου έγινε ενός. Το πιο τρυφερό και χαδιάρικο αγόρι του κόσμου έγινε ενός. Φωτίζει τις μέρες και τις νύχτες μας με το δικό του φως. Ενα φως καθαρό, που μαζί με το φως της αδερφής του, γεμίζει την ψυχή μας με αγάπη.
Αγόρι μου, είσαι η ηλιαχτίδα μας! Να μη χάσεις ποτέ αυτό το υπέροχο χαμόγελό σου, αυτό το γάργαρο γέλιο σου, την τρυφερότητά σου. Εμείς, θα είμαστε πάντα δίπλα σου, ανοιχτή αγκαλιά, στις χαρες και στις λύπες σου. Σε αγαπάμε πολύ!