Σήμερα, εδώ στο Huddersfield, έχει πολύ κρύο, παγωνιά. Πήγα την κόρη μου στον παιδικό σταθμό και γύρισα να κοιμίσω το γιο μου για μεσημέρι. Αμ δε! Λογάριαζα δίχως τον ξενοδόχο, ο οποίος όχι απλώς δεν κοιμήθηκε, δε γλάρωσε καν. Κι ενώ σηκωνόμουν βαριεστημένα από το κρεβάτι, κρυώνοντας λιγάκι (άτιμο συνάχι και ακόμα πιο άτιμο ξενύχτι) με χτύπησε κατακούτελα.
4 χρόνια πριν, μια τέτοια μέρα, θα βούλιαζα στην πολυθρόνα με ένα ζεστό τσάι, λιγο κέικ, αναμμένα κεριά και ένα καλό βιβλίο. Αντ' αυτού παίζω με μια κουρδιστή καμηλοπάρδαλη και κυνηγάω τον πασά στην εσωτερική σκάλα.
Και τότε με ξαναχτύπησε κατακούτελα. Τι μου λείπει από τη ζωή μου π.π.; Προ παιδιών δηλαδή...
Το ένα το έγραψα ήδη, να βουλιάζω στην πολυθρόνα και να διαβάζω σαν μην υπάρχει αύριο. Λες και αν δεν τελειώσω το βιβλίο μου τώρα, θα καταστραφεί ο κόσμος.
Να ξυπνάω το πρωί με το πάσο μου, μου έχει λείψει το χουζούρι.
Να τρώω γλυκά ό,τι ώρα θέλω σε όποιο δωμάτιο του σπιτιού θέλω.
Να φευγουμε εκδρομή για Σαββατοκύριακο,…
Σχόλια