CrazyTourists blogging...

"...Τα παιδικά μου χρόνια. Το Τορίνο...Ένας λόφος πέρα από τον Πάδο, εγώ στο μπαλκόνι μαζί με τη μαμά. Έπειτα, η μητέρα μου έπαψε να υπάρχει, το ηλιοβασίλεμα ο πατέρας μου έκλαιγε καθισμένος στο μπαλκόνι απέναντι απ'το λόφο, ο παππούς έλεγε ότι ήταν θέλημα Θεού. Με τη μητέρα μου μιλούσα γαλλικά, όπως κάθε Πιεμοντέζος καλής οικογενείας (εδώ στο Παρίσι, όταν μιλάω, μοιάζει σαν να τα'χω μάθει στην Γκρενόμπλ, όπου μιλούν τα πιο καθαρά γαλλικά, όχι σαν το babil των Παριζιάνων). Από παιδί ακόμα, ένιωθα περισσότερο Γάλλος, παρά Ιταλός, όπως συμβαίνει με όλους τους Πιεμοντέζους. Γι'αυτό και θεωρώ τους Γάλλους ανυπόφορους..." Το βιβλίο αυτό το διάβασα το προηγούμενο φθινόπωρο και ομολογώ το είχα ξεχάσει. Δε μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά πριν λίγες μέρες αναφέρθηκε σε μια κουβέντα που είχα με φίλες για βιβλία και έτσι το θυμήθηκα. Για τον Έκο τι να πει κανείς; Έχει γράψει εξαιρετικά βιβλία, μεταξύ αυτών το πολυαγαπημένο μου "'Ονομα του Ρόδου",...

Κάθε ηπειρώτισσα γιαγιά που σέβεται τον εαυτό της ξέρει να φτιάχνει σπανακόπιτα με σπιτικό φύλλο! Και φυσικά περνάει τη γνώση στα παιδιά και στα εγγόνια της! Και ο τρελοτουρίστας που έμπλεξε με εγγονή ηπειρώτισσας γιαγιάς, έπρεπε να μάθει να ανοίγει φύλλο και να φτιάχνει σπανακόπιτα!! Τα βασικά υλικά για την πίτα για ένα μικρό ταψάκι είναι: περίπου 400γρ αλεύρι, μια πρέζα αλάτι, λίγο χλιαρό νερό (όσο πάρει το ζυμάρι), λίγα φρέσκα κρεμμυδάκια και περίπου 300γρ σπανάκι (εάν έχετε λάπατα, τσουκνίδες, πράσα κλπ είναι παραπάνω από καλοδεχούμενα), ένα αυγό, λίγη φέτα (προαιρετική και ανάλογα το πόσο αλμυρή και πικάντικη θέλετε να γίνει η πίτα), ακόμα λίγο αλάτι, πιπέρι, λίγο αλεύρι για το πασπάλισμα και φυσικά ελαιόλαδο. Παίρνουμε ένα βαθύ λεκανάκι ρίχνουμε το αλεύρι και μια πρέζα αλάτι και αφού κάνουμε μια γουβίτσα στο κέντρο προσθέτουμε λίγο λάδι (μια κουταλιά) και λίγο νερό. Και ξεκινάμε το πλάσιμο!! Κάθε τόσο προσθέτουμε λίγο νεράκι και συνεχίζουμε. Η τελική ζύμη πρέπει να μην κ...

"...Κάθε νεοσύλλεκτος είχε τον δικό του τρόπο να διαχειρίζεται τα κύματα της νοσταλγίας. Μερικοί έλεγαν ιστορίες για ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Κάποιοι άλλοι προσποιούνταν τους άφοβους μπροστά στους κινδύνους που τους περίμεναν. Ο Βόλφραμ περνούσε τις ώρες της ημέρας σε κατάσταση έκστασης, κοιτάζοντας έξω από τη χαραμάδα που ήταν ο μοναδικός σύνδεσμός του με τον έξω κόσμο..." Αυτό το βιβλίο το αγόρασα κατά τύχη σε μια επίσκεψή μου σε ένα βιβλιοπωλείο. Η ιστορία του μικρού Wolfram που μεγάλωσε τα χρόνια του τρίτου ράιχ, μου κίνησε το ενδιαφέρον και το βιβλίο δε με απογοήτευσε. Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Βόλφραμ Άιχελε, πεθερού του συγγραφέα Τζάιλς Μίλτον , η οποία περιγράφεται εξαιρετικά απλά, χωρίς συναισθηματισμούς και λογοτεχνικές εξάρσεις, πλαισιομένη από μαρτυρίες, φωτογραφίες εποχής και ιστορικά στοιχεία. Η υπόθεση του βιβλίου μπορεί τελικά να συνοψιστεί στη φράση που αποδίδεται στον Edmund Burke , "Για να θριαμβεύσει το κακό, αρκεί οι καλοί άνθρω...