Το δώρο της άνοιξης
«…Στο κρύο γυμνός χωρίς ζέσταμα να μπω να παίξω μπάλα μια φορά στο γήπεδο μου να κλείσω τα μάτια, τον εφιάλτη μου να δω κι όταν ξυπνήσω να κρατάω αγκαλιά το γιό μου…» Κάπως έτσι έκλεινα την τελευταία μου ανάρτηση πριν από 8 μήνες περίπου, ένα αντίστοιχο μελαγχολικό βράδυ, του Αυγούστου τότε. Μετά από δυο μέρες, όταν μίλησα με Ισπανία, μου είπε «Το πέταξες και το υπονοούμενο στην τελευταία γραμμή!». Η αλήθεια είναι πως ήμουνα τόσο χαρούμενος και αγχωμένος που ήθελα να το φωνάξω αλλά κρατήθηκα.. Επίσης, τότε δεν ήξερα το φύλο ακόμα, οπότε το παραπάνω μπορεί να θεωρηθεί ανακριβές. «…Γιατί έχω μάλλον χαζέψει έχω μάλλον χαθεί λίγο πιο πάνω απ τη γη πατάω κι έχω βουβαθεί. Μονάχα ψίθυροι φτάνουν στ αυτιά μου από τον κόσμο Εδώ και μήνες σκάβω μ όλο το κορμί μου δρόμο ξεσυντονίζομαι και κάνω στα όνειρα χώρο να φέρει τούμπα τα πάντα το ανοιξιάτικο δώρο….» Από τότε βέβαια το νερό μπήκε στο αυλάκι, ο υπέρηχος μίλησε, και όπως θα έχ...