CrazyTourists blogging...

Σκέφτομαι αρκετά συχνά ότι θα πρέπει κι εγώ να γράψω ένα "βαθύ" κείμενο για τη μητρότητα, πώς με άλλαξε σαν άνθρωπο, πόσο με ζορίζει το να βάζω καθημερινά, κάθε λεπτό της μέρας και της νύχτας τις ανάγκες ενός άλλου, μικροσκοπικού ανθρώπου πριν τις δικές μου, πόσο μη-ροζ και μακριά από τα σύννεφα είναι η καθημερινότητά μας. Αλλά δε γίνεται... Στ' αλήθεια, είναι τεράστια η κούραση η σωματική κυρίως αλλά κάποιες φορές και η ψυχική, που αισθάνομαι ότι θα καταρρεύσω και θέλω ο χρόνος να σταματήσει έστω για μερικά δευτερόλεπτα για να πάρω μια ανάσα. Και όμως, στο τέλος της μέρας, όταν κοντεύει να την πάρει ο ύπνος, σβήνουν όλα τα γκρι και τα δύσκολα, και γίνονται όλα ροζ, με άρωμα τσιχλόφουσκα και εγώ ανεβαίνω πάλι στο σύννεφό μου, στο σύννεφό μας, γιατί πραγματικά, τι καλύτερο από δυο ματάκια να σε κοιτάνε με τόση αγάπη, ένα τοσοδούλι χεράκι να σε χαϊδεύει ώσπου να αποκοιμηθεί και να νιώθεις, να ξέρεις ότι η αγκαλιά σου είναι ο κόσμος όλος για έναν μικρό, υπέροχο, άνθρωπο; ...

Πριν λίγες μέρες, η @yolnotaken  του ιστολογίου (Not) Just Mums  έγραψε ένα τουιτ το οποίο έκανα ριτουίτ, σχετικά με το μικρό Jay. Ξέρετε, το παιδάκι από τη Σκωτία, που αγαπάει πολύ το Σαμαρά. Με αφορμή αυτό το ριτουίτ, αναρρωτηθήκαμε με τον τρελοτουρίστα τι θα λέγαμε στο παιδί μας, αν στην παιδική χαρά (ή οπουδήποτε αλλού) ερχόταν ένα παιδάκι με σύνδρομο Down. Θεωρώντας ως δεδομένο ότι δε θα απομακρύναμε το παιδί μας, εκτός βέβαια αν το άλλο παιδί γινόταν βίαιο, κάτι που θα κάναμε με οποιοδήποτε παιδί, τι θα μπορούσαμε ή θα έπρεπε να πούμε; Το καλύτερο που μας ήρθε στο μυαλό είναι ότι το παιδάκι αυτό είναι διαφορετικό. Δεν είναι καλύτερο, ούτε χειρότερο, απλά διαφορετικό. Εσείς τι θα λέγατε στο παιδί σας; Το έχετε σκεφτεί; Το σύνδρομο Down (ή Τρισωμία 21), όπως όλοι (;) ξέρουμε πια, είναι μια χρωμοσωμική ανωμαλία. Δεν είναι ασθένεια, δεν κληρονομείται και φυσικά δε μεταδίδεται. Από το 2006, έχει οριστεί η 21η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down , ως μέρα ενημέρωση...