CrazyTourists blogging...

Πριν λίγο καιρό, με αφορμή ένα "παιχνίδι" που ξεκίνήσαμε με την Ελένη του Καρυδότσουφλου , κάναμε μια συζήτηση για τις μυρωδιές και τις αναμνήσεις και θυμήθηκα μια μίνι ανάρτησή μου στο tumblr ... Έγραφα τοτε (με κόκκινη γραμματοσειρά, τωρινές προσθήκες):  "Δεν είναι φοβερό το πώς οι μυρωδιές ξυπνούν αναμνήσεις; Η μυρωδιά ενός σαμπουάν με έστειλε πάνω από είκοσι χρόνια πίσω, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, στον κήπο, κάτω από τη μεγάλη νεραντζιά, με το μαγιό και το λάστιχο στο χέρι, να κάνω μπάνιο και να παίζω μπουγέλο με τον αδερφό μου μετά τη θάλασσα. Με τα κόκκινα σαν αίμα τριαντάφυλλα να στέλνουν την ευωδιά τους παντού.   Μετά τη θάλασσα με τη λεπτή μαύρη άμμο που έμοιαζε με λάσπη, που πηγαίναμε με το λεωφορείο, στο οποίο πάντα έπαιζε το “γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια”, μαζεύαμε ολόλευκα μεγάλα κοχύλια, και τρώγαμε σουβλάκι (καλαμάκι με ψωμί)….  Τότε που η ζωή ήταν παιχνίδι…" Στην προηγούμενη ανάρτησή μου, στην ερώτηση για την αγαπημέν...

"...Όταν το κορίτσι τέλειωσε το ντύσιμο, η Σόνια είπε: "Έχεις ένα λεκέ στο μάγουλό σου. Όχι, όχι σ'αυτό. Στο άλλο μάγουλο. Όχι, αυτό είναι το μέτωπό σου." Η Σόνια έγλειψε τον αντίχειρά της και σκούπισε την καπνισμένη δαχτυλιά από το μάγουλο του κοριτσιού. "Το πρόσωπό σου είναι πολύ βρώμικο. Σ' ένα νοσοκομείο, είναι πολύ σημαντικό να 'μαστε καθαροί."...." Ένα από τα πιο συγκλονιστικά, ζωντανά, ενδιαφέροντα βιβλία που έχω διαβάσει. Η ανθρωπιά, η αγάπη, η ηθική, η συμπόνια, αγωνίζονται να επιβιώσουν στη φρίκη του πολέμου. Ενός πολέμου που αφήνει συντρίμια. Συντρίμια κτιρίων αλλά κυρίως συντρίμια ανθρώπων και ζωών. Ο Anthony Marra (και φυσικά αυτό δε θα ήταν δυνατόν αν η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη δεν ήταν εξαιρετική) καταφέρνει να πλέξει ζωές και ιστορίες με ένα τρόπο μοναδικό και να δημιουργήσει εικόνες ολοζώντανες, εικόνες που στοιχειώνουν. Αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει και χωρίς δεύτερη σκέψη το καλύτε...