32 μέρες μαμά!!

Και όμως! Σήμερα κλείνω 32 μέρες ως μαμά! Ακόμα υπάρχουν στιγμές που δε μπορώ να πιστέψω ότι αυτό το υπέροχο πλάσμα που κρατάω στην αγκαλιά μου και θέλω να το πνίξω στα φιλιά είναι δικό μας! Αναρωτιέμαι, πώς δημιουργήσαμε εμείς κάτι τόσο υπέροχο και αμέσως σκέφτομαι ότι δημιουργήθηκε με τόση αγάπη που δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς!  Είναι ένα μικρό ανθρωπάκι 32 ημερών σήμερα, που κλαίει, λερώνει πάνες και απαιτεί να το ταΐζω όποτε έχει όρεξη έστω και για 3 λεπτά...Ένα μικρό ανθρωπάκι που όταν το θηλάζω με κοιτάζει στα μάτια και με χαϊδεύει με τα μικροσκοπικά χεράκια του, κλείνει τα ματάκια και σουφρώνει τα χειλάκια όταν χορταίνει και με κάνει να θέλω να την κρατήσω για πάντα αγκαλιά (και εννοείται να την πνίξω στα φιλιά!)! Τη μέρα του τοκετού δε θα την ξεχάσω ποτέ, ήταν άλλωστε ότι πιο δύσκολο αλλά και ότι πιο συγκλονιστικό έχω κάνει ποτέ, τη στιγμή που μου την ακούμπησαν πρώτη φορά στην αγκαλιά μου δε θα την ξεχάσω ποτέ... Ούτε τον πρώτο θηλασμό κατά τον οποίο κοίταγα με αγωνία τα αυτιά της γιατί μου φαινόντουσαν διαφορετικά! Μπορεί οι μέρες να πέρασαν γρήγορα, αλλά δε θα πω ποτέ ότι πέρασαν εύκολα... Οι δυσκολίες πολλές αλλά η ευτυχία ανείπωτη... 32 μέρες πριν έμαθα πόσο ζυγίζει η ευτυχία...Είδα τα μάτια της, μύρισα τη μυρωδιά της! Και είδα στα μάτια του τρελοτουρίστα μου, απέραντη αγάπη και χαρά... Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι η ευτυχία παρά το υπέροχο παιδάκι μας; Τρελοτουρίστρια ΥΓ1. Για την ιστορία, 25 Μάρτη, το μαιευτήριο μας τάισε μπακαλιάρο!! :D ΥΓ2. Τρελοτουρίστα μου, σ'αγαπώ απεριόριστα! Και σ'ευχαριστώ...