Πώς;

Γράφω και σβήνω, γράφω και σβήνω... δεν ξέρω ούτε πώς να αρχίσω αυτή την ανάρτηση...

Από τότε που ήμουν μικρή, ήμουν πάντα αγοροκόριτσο, δε θυμάμαι να ονειρεύτηκα ποτέ (εκτός από πολύ πολύ πρόσφατα) να φορέσω νυφικό και να κάνω παιδιά. Και πάντα έλεγα, ότι θα σπουδάσω και θα βρω μια δουλειά να είμαι ανεξάρτητη, καλός ο έρωτας αλλά δεν ξέρεις τι γίνεται...

Γύρω στο 2010, άρχισα να ακούω αυτό το γνωστό καμπανάκι της μητρότητας (ευτυχώς και ο τρελοτουρίστας είχε ακούσει το αντίστοιχο δικό του), τότε αρχίσαμε σιγά σιγά να ονειρευόμαστε να κάνουμε οικογένεια. Πάντα όμως θεωρούσα δεδομένο ότι θα δουλεύω...
Τον Οκτώβριο και έχοντας κλείσει τον 4ο μήνα της εγκυμοσύνης μου, υποστήριξα (επιτέλους) το διδακτορικό μου και διαπίστωσα ότι δεν έχει και πολύ νόημα να ψάξω για δουλειά σε αυτή τη φάση. Έκατσα λοιπόν σπίτι! Απόλαυσα την εγκυμοσύνη μου, αλλά βαριόμουν και λίγο!
Πριν λίγο καιρό παρουσιάστηκε η ευκαιρία να δουλέψω σε ένα καινούριο ερευνητικό πρόγραμμα, από Οκτώβρη! Αρχικά ενθουσιάστηκα! Θα βγω από το σπίτι, θα κάνω κάτι δημιουργικό, θα περνάω περισσότερο χρόνο με τον τρελοτουρίστα μου... Τέλεια!!! Ή μήπως όχι; 

Κι άρχισαν να με τρώνε οι αμφιβολίες και το άγχος...Το τρελοτουριστάκι μου τον Οκτώβριο θα είναι 6 μηνών. Πώς θα χωριστούμε; Τότε δε μπαίνουν οι στερεές τροφές; Δε θα είναι μεγάλη αλλαγή γι αυτή από τον αποκλειστικό θηλασμό, να δοκιμάζει νέα πράγματα και ταυτόχρονα να λείπει η μαμά από το σπίτι; Κι εγώ; Πώς θα αντέξω τόσες ώρες μακριά της; Πώς θα αντέξω να χάσω πολλές πρώτες φορές της; Θα φτάνουν οι λίγες ώρες το απόγευμα να με χορτάσει και να τη χορτάσω; Το μόνο παράπονο από την παιδική μου ηλικία ήταν ότι δούλευε η μητέρα μου...Πώς θα κάνω το ίδιο στο μωρό μου; Και από την άλλη ο πατέρας μου (αυτός θα την αναλάβει κατά πάσα πιθανότητα) πώς θα αντέξει τόσες ώρες με ένα μωρό; Με ένα μωρό που δε θέλω να το αφήνουμε να κλαίει; Μήπως να κάτσω σπίτι;

Άλλωστε ξέρω ήδη ότι το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου είναι αυτό το παιδί. Τίποτα δε θα μπορέσει ποτέ να συγκριθεί μαζί της, εκτός βέβαια από ένα ακόμα παιδί (ή και δύο).
Ξέρω όμως επίσης ότι αν προσπεράσω αυτή την ευκαιρία για δουλειά η πόρτα θα κλείσει. Δύσκολα θα μου δοθεί ξανά μια ευκαιρία...Για να μην αναφερθώ στο οικονομικό...αλλιώς να δουλεύει ο ένας, αλλιώς και οι δύο...

Πώς αντιμετωπίζονται οι τύψεις της απουσίας; Πραγματικά θα ήθελα να μεγαλώσω εγώ το παιδί μου...Να είμαι καθημερινά δίπλα της, να τη φροντίζω και να την καμαρώνω...
Πώς είναι να είσαι κάθε μέρα, στο σπίτι με ένα μωρό; Πραγματικά θα ήταν όμορφα να πηγαίνω στη δουλειά μου, να ασχολούμαι με κάτι ενδιαφέρον, να μιλάω και με μερικούς ενήλικες και όταν γυρίζω σπίτι να τρέχει στην αγκαλιά μου...

Ουφ...

Τρελοτουρίστρια