Μια στιγμή....

Τα παιδιά είναι χαρά, ευτυχία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από τα παιδικά γέλια και τίποτα πιο τρυφερό από δυο μικρά χεράκια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό σου. Το ξέρω αυτό, το νιώθω κάθε μέρα.
Μη με παρεξηγήσετε. Τα αγαπώ τα παιδιά μου. Περισσότερο από τον ίδιο μου τον εαυτό προφανώς. Η καρδιά μου χτυπάει γι αυτά, χαμογελώ οταν χαμογελούν, δακρύζω όταν δακρύζουν. Τα έκανα απολύτως συνειδητά με έναν άνθρωπο υπέροχο, που αγαπώ πολύ και με τον οποίο θελω να γεράσω αγκαλιά.
Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο να περάσει η μέρα; γιατί με ρουφάει η γκρίνια; γιατί νιώθω να πνίγομαι στις φωνές, τα κλάματα, τις υστερίες; ξέρω πως έχω δυο ήλιους αστραφτερούς μέσα στο σπίτι μου αλλά συχνά δε βλέπω το φως τους. Γιατί μια στιγμή χαράς είναι ακριβώς αυτό, μια στιγμή, ενώ μια στιγμή γκρίνιας δεν τελειώνει ποτέ;
Ίσως φταίω εγώ, δεν ξέρω. Ίσως το δικό μου μυαλό είναι έτσι φτιαγμένο, να διογκώνει τα δύσκολα, να χάνει το φως οταν εμφανίζονται τα πρώτα σύννεφα. Δεν ξέρω...