Εκεί...

Η Ελένη, με μια, υπέροχη, φωτογραφία, με έβαλε σε μια πολύ όμορφη και δημιουργική διαδικασία και μου θύμισε πόσο μου άρεσε κάποτε να γράφω. Και ξεκινήσαμε με αφορμή αυτή τη φωτογραφία, ενα "παιχνίδι" μεταξύ μας, για το οποίο δε θα σας μιλήσω τωρα, που στάθηκε αφορμή μιας άλλης πρόκλησης. Από την Αθανασία αυτή τη φορά.
Η φωτογραφία της υπέροχη! Με δυσκόλεψε όμως. Ένιωσα πως δε μπορω να γράψω ακριβώς αυτά που σκέφτομαι, πως κάτι έμεινε μέσα μου χωρίς να βρει διέξοδο σε λέξεις...
Στο περίπου λοιπόν, αναζητώντας κάτι ακόμα, χωρίς να ξέρω τι είναι, αποτύπωσα αυτές τις σκέψεις...

Επιλέγω να ζήσω

"Εκεί ζουν τα όνειρα. Τα μικρά και τα μεγάλα. Τα όνειρα που κάνουν τα μικρά παιδιά οταν κοιμούνται στην αγκαλιά της μανας τους. Τα ονειρα τα εφηβικά κάτω από το γεμάτο με αστέρια καλοκαιρινό ουρανό. Τα όνειρα της πρώτης νιότης, δίπλα στο ζεστό κορμί της πρώτης αγάπης. Τα όνειρα της ωριμότητας, ακομα και τα ονειρα της δυσης της ζωής τα γεματα μελαγχολία. Εκει ζουν τα ονειρα. Τα μικρά και τα μεγάλα. Εκει που ο ουρανός καίγεται. Εκει που ο ήλιος βάζει φωτιά στα σύννεφα. Στη χρυσή θάλασσα του ουρανού που περιτριγυρίζεται από φλόγες. Εκεί ζουν τα ονειρα. Τα μικρά και  ρεαλιστικά. Τα μεγάλα και απατηλά. Τα γεμάτα ενθουσιασμό και φαντασία, αγάπη και πόθο, προσμονή και ελπίδα, μελαγχολία και σοφία.
Εκει. Και να τα πιάσεις πρέπει να βουτήξεις στη φωτιά. Εκει που ο ήλιος πυρπολεί τον ουρανό..."

Αθανασία, ελπίζω να μη σε απογοήτευσα...