CrazyTourists blogging...

Όταν ήμουν μικρή, οι καλοκαιρινές μου διακοπές μοιράζονταν μεταξύ κατασκήνωσης, σπιτιού γιαγιάς και σπιτιού παππού. Το σπίτι του παππού, το πατρικό της μητέρας μου ήταν ένα κλασικό σπίτι χωριού. Παλιό, με τις βασικές "ανέσεις" και την τουαλέτα έξω φυσικά. Είχε ομως τεράστιο κήπο, κληματαριά που εκανε παχιά σκιά και κρασοστάφυλα, πορτοκαλιές, βασιλικούς... Έξω, στο πεζοδρόμιο είχε μουριές τις οποίες κάθε τόσο κλάδευε ο παππούς. Καποια χρονιά, είχε δέσει σε μια από τις μουριές την κατσίκα του. Μια μεγάλη κάτασπρη κατσίκα με ωραιότατα κέρατα. Δε θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν λογικά γύρω στα πέντε, το τελευταίο εγγόνι... Σε μια άκρη στο πεζοδρόμιο ήταν στοιβαγμένα τα κλαδιά από τις μουριές... Σκέφτηκα λοιπόν πως θα ήταν τέλειο παιχνίδι, για την ακρίβεια αναρωτιόμουν γιατι δεν το είχα κανει και νωρίτερα, να πάρω ενα κλαδί με ωραία καταπράσινα φύλλα και να το βάλω στη μουσούδα της κατσίκας. Όχι για να την ταΐσω, where is the fun in that, αλλά για να το τραβήξω μακριά με το που θα ά...

Ένα από τα πιο όμορφα ταξίδια μας, ήταν αυτό στη Ρίγα, την πρωτεύουσα της Λετονίας. Η Ρίγα συνδυάζει τα πάντα: ποτάμι, παλιά πόλη μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, καινούρια πόλη σιοβιετικού τύπου, όμορφη επαρχία με κάστρα, θάλασσα και γραφικές διαδρομές για ποδήλατο. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο σχετικό άρθρο του BlogTravels

Επειδή με την τελευταία ανάρτηση σκόρπισα μια θλίψη τριγύρω και καθόλου δε θέλω να μένει αυτή η αίσθηση σε όσους επισκέπτονται αυτό το bloggάκι, σκέφτηκα να γράψω κάτι ανάλαφρο.  Πηγή Τα λουλούδια τα αγαπώ πολύ. Μου αρέσει να έχω γλάστρες με πολύχρωμα και διαφορετικά λουλούδια, βάζα γεμάτα λουλούδια, κακτάκια (όταν ανθιζουν είναι ονειρεμένα)... Μου φτιάχνουν το κέφι και τη διάθεση. Βέβαια τώρα τελευταία, που όλη μέρα τρέχω πίσω από δύο πιτσιρίκια, ξεχνάω κάπου κάπου να τα ποτίσω ή να τους αλλάξω νερό... Δεν ξέρω ποιο λουλούδι είναι το αγαπημένο μου. Μου αρέσουν πολύ τα κόκκινα, κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Κάθε φορά που βλέπω κόκκινο τριαντάφυλλο το μυρίζω, ελπίζοντας να βρω εκείνη τη μυρωδιά της τριανταφυλλιάς της γιαγιάς μου. Δεν την έχω βρει ακόμα. Μου αρέσουν πολύ οι λευκές μαργαρίτες. Ήταν το αγαπημένο λουλούδι της μαμάς μου και τις αγαπώ κι εγώ πολύ. Οι φρέζιες, οι γαρδένιες και τα ζουμπούλια με το υπέροχο άρωμα, οι παιώνιες, οι τουλίπες, οι ανεμόνες... Πηγή Χα...

Λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός. Γιατρεύει λένε τις πληγές, τις κλείνει και δε ματώνουν. Λένε πως διώχνει τον πόνο, τον απαλύνει. Δεν είναι γιατρός ο χρόνος... Αν είναι κάτι, είναι σκόνη. Σκεπάζει τις πληγές με σκόνη, που φοβάσαι να διώξεις για να μη δεις την πληγή να αιμορραγεί. Αν είναι κάτι, ειναι ναρκωτικό, μουδιάζει τις αισθήσεις ώστε ο πόνος να μη φτάνει στο μυαλό, τόσο που φοβάσαι να ξυπνήσεις για να μη νιώσεις ξανά τις μαχαιριές στην καρδιά. Πηγή φωτογραφίας Πάνε δεκαέξι ολόκληρα χρονια πια. Δεκαέξι. Ήμουν σχεδόν παιδί όταν έφυγε εκείνη, πέταξε μακριά μας. Τα έχασε όλα, δεν είδε τίποτα. Δεν είδε να παίρνω πτυχίο από τη σχολή που αρχικά δεν ήθελα, αλλά εκείνη την είχε ενθουσιάσει. Δεν είδε να ορκίζομαι μετά το διδακτορικό μου. Δεν με είδε νύφη στο πλευρό του καλύτερου μου φίλου, μηχανικού, όπως εγώ, χωρίς μηχανή, όπως ήθελε, δίπλα σε συγγενείς και φίλους αγαπημένους. Δε με είδε έγκυο, δεν είδε τα εγγόνια της, δε με είδε να φεύγω με μια βαλίτσα μακριά της για μια νέα ζωή. ...