CrazyTourists blogging...

Αυτή η ανάρτηση άργησε λιγάκι για λόγους ανωτέρας βίας, αλλά μπαινοντας δειλά δειλά σε φυσιολογικούς και πάλι ρυθμούς, ξέκλεψα λίγο χρόνο και την ετοίμασα. Από τα χιλιάδες πράγματα που θέλω να μάθουν τα παιδιά μου μεγαλώνοντας αυτά είναι τα τρια πιο σημαντικά... 1. Το σώμα τους και ο εαυτός τους τους ανήκει. Να μην αφήσουν ποτέ κανέναν να καθορίσει αντί γι αυτά το πώς θα πρεπει να διαθέτουν τον εαυτό τους. Να μην προσπαθήσουν ποτέ να αλλαξουν τον εαυτό τους ή να υπομεινουν κάτι που δεν τους αρέσει προκειμένου να αρέσουν στους άλλους. 2. Η αγάπη δεν πονάει. Η αγάπη μας κάνει χαρούμενους, γελαστους, πλήρεις. Εαν καποιος μας προκαλεί πόνο, με οποιοδήποτε τρόπο, δε μας αγαπά. Εαν καποιος δε μας αγαπά, δεν εχει λογο ύπαρξης κοντά μας, ακομα κι αν εμείς τον αγαπάμε. 3. Μπορεί να είμαστε ολοι διαφορετικοί μεταξύ μας, είμαστε όμως όλοι ίσοι. Η ανθρώπινη ύπαρξη έχει την ιδια αξία ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, σωματότυπου, αυτοδιάθεσης, σεξουαλικής προτίμησης ή οποιουδήποτε άλλου επίκτητου ή

Αυτή η ανάρτηση ίσως είναι η δυσκολότερη αυτής της πρόκλησης. Θα μου πεις σιγά το δύσκολο να βρεις πέντε καλά πράγματα για εσένα. Και όμως. Όταν διανύεις μια φάση της ζωής σου στην οποια δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις και να αγαπήσεις τον εαυτό σου, το να βρεις πέντε πράγματα ειναι πολύ δύσκολο. Γι αυτό όμως αποφάσισα να τα βρω. Για να μου θυμίσω οτι είμαι ακόμα εδώ... 1. Μου αρέσει που θέλω συνέχεια να μαθαίνω και να κάνω καινούρια πράγματα. Βαριέμαι τη ρουτίνα, βαριέμαι να κάνω συνέχεια τα ίδια.  2. Μου αρέσει που προσπαθώ πάντα να στηρίζω τους ανθρώπους που είναι γύρω μου. Ακόμα και όταν δυσκολεύομαι να στηριξω τον εαυτό μου... 3. Μου αρέσουν τα μάτια μου. Παρότι οι μαύροι κύκλοι κοντεύουν να φτάσουν στα μάγουλα. 4. Μου αρεσουν οι πατούσες μου. Ξέρετε, που οταν πηγαίνω για πεντικιουρ, ακόμα κι αν έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από το προηγούμενο, δε χρειάζονται τρίψιμο! 5. Μου αρέσει που δεν είμαι girly. Μ' αρέσουν τα εργαλεία και οι επισκευές, αντιπαθώ το m

Όσοι με ξέρετε από παλιά, από τότε που γραφαμε στο ταξιδιωτικό μας blog, αλλά και όσοι διαβάζετε το BlogTravels, γνωρίζετε ότι αγαπώ πολύ τα ταξίδια. Κοντινά ή μακρινά, για λίγες μέρες ή για πολλές, με οποιοδήποτε μέσο.. Αν είχα πολλά χρήματα, θα γύριζα όλο τον κόσμο.. Για αυτή την ανάρτηση όμως, θα πρέπει να περιορίσω κάπως τον εαυτό μου και να διαλέξω πέντε μερη που δεν εχω επισκεφθεί ξανά. Το δικό μου, λοιπόν, ταξιδιωτικό bucket list, περιλαμβάνει.... 1. Τα κουφονήσια. Θέλω να παω εδώ και χρόνια, αλλά ο τρελοτουριστας βαριέται τα μεγάλα ταξιδια με πλοίο... 2. Την Πυρσόγιαννη. Είναι το χωριό στο οποιο γεννήθηκε ο πατέρας μου, βρίσκεται κοντά στην Κόνιτσα και είναι ένα από τα ξακουστά ηπειρώτικα μαστοροχωρια... Και δεν έχω πάει ποτέ... 3. Την Αγία Πετρούπολη ή τη Μόσχα. Βασικά αυτό που στα αλήθεια θέλω, είναι να κανω ενα ταξιδι με τον υπερσιβηρικό, το θρυλικό τρένο που συνδέει τη Μοσχα με το Βλαδιβοστόκ, αλλά αυτό διασχίζει περισσότερα από ένα μέρη. 4. Το φαράγγι της Σαμαριάς. Να

Αγαπημένη μου, Ελπίζω να θυμάσαι ποια είσαι. Κάποτε έχασες τον εαυτό σου και τον ξαναβρηκες. Ελπίζω όταν κοιτάζεις πίσω να μη βλέπεις λάθη αλλά στιγμές χαράς, ανείπωτης ευτυχίας, στιγμές πλημμυρισμένες αγάπη. Ελπίζω να έχεις άσπρα σαν το χιόνι μαλλιά, χέρια απαλά γεμάτα ρυτίδες, αγκαλιά γεμάτη εγγόνια και καρδιά γεμάτη αγάπη. Ελπίζω να σταμάτησες να τιμωρείς τον εαυτό σου για κάθε μικρό λάθος· στο τέλος της ημέρας, λίγο πριν κλείσουμε τα μάτια μας το μόνο που έχει σημασία είναι η αγάπη. Για τον εαυτό μας και για τους άλλους. Ελπίζω να σε έχεις αγαπήσει ξανά όπως σου αξίζει. Να θυμάσαι πως έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες. Έπεφτες, έκανες λάθη, πολλά αν θες, αλλά πάντα η αγκαλιά σου ηταν ανοιχτή, πάντα αγωνιζόσουν να γίνεις καλύτερη. Ελπίζω να μην έχασες τίποτα απο τη ζωή των παιδιών σου. Να καθόσουν σε μια άκρη, να τα καμάρωνες να είναι ευτυχισμένα. Να είναι ο εαυτός τους. Ελπίζω να γέρασες στην αγκαλιά του αγαπημένου σου, να είστε ακόμη αγκαλιά. Σε αγάπησε, το θυμασαι; Ελπίζω οι αναμν

Η Άννα μου έστειλε ένα απολαυστικό κείμενο για τη "γνωριμία" της με το τρέξιμο και φυσικά το αναρτώ με πολλή χαρά! Άννα σε ευχαριστώ πολύ πολύ και καλή (μας) συνέχεια! "Τέλη Ιουνίου και εγώ κάθομαι οκλαδόν πάνω στο κρεβάτι έχοντας ανοιχτή την τηλεόραση και ταυτόχρονα σερφάρω από εδώ και από εκεί. Το σχολείο έχει κλείσει και έχουν ξεκινήσει οι διακοπές. Ναι ναι , είμαι δασκάλα. Αυτή που για τους πολλούς δουλεύει λίγο και κάθεται πολύ. Χμ κάθεται πολύ…..Η αλήθεια είναι πως η ζωή που έκανα ήταν καθιστική. Το πρωί στο σχολείο (εντάξει εκεί γράφω χιλιόμετρα μέσα στην τάξη) και μετά κυρίως σπίτι. Τη χρονιά που πέρασε το σχολείο μου ήταν περίπου 20 λεπτά από το σπίτι (με χαλαρό περπάτημα, αναμονή στο φανάρι). Δεν έπαιρνα συγκοινωνία ενώ υπήρχε η επιλογή οπότε κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι περπατούσα 15-20 λεπτά. Το Σαββατοκύριακο κάποιες φορές ακολουθούσα τον σύζυγο στο πάρκο Τρίτση, εκείνος έτρεχε και εγώ χαλαρά περπατούσα. Ας πάμε πάλι από την αρχή. Κάθομαι που λέτε στο

Και ξαφνικά διαβάζεις κάτι και τα μάτια βουρκώνουν. Παγώνεις σα να σε φυσήξει κρύος αέρας, το μυαλό σταματά. Διαβάζεις κάτι, και ξαφνικά τίποτα δεν έχει σημασία. Το οτι τσακώθηκες με τον άντρα σου, τα tantrums των παιδιών σου που δεν ξέρεις πώς να αντιμετωπίσεις, η μοναξιά, το άγχος της καθημερινότητας και της αναμενομενης επιστροφής στη δουλειά. Η έλλειψη ύπνου, το ακατάστατο σπίτι και τα "οδοφραγματα" από παιχνίδια. Γιατί έχεις δυο μικρά κρεβάτια γεμάτα από κορμάκια ζεστά. Γιατί η ρυθμική τους ανάσα σε νανουριζει τη νύχτα, γιατί χεράκια τους χαϊδευουν τα μάγουλα και τα μαλλιά σου, γιατι οι φωνές τους γεμίζουν τη μέρα σου. Γιατί παρά την τρέλα και την κούραση και τα νεύρα, μπορείς να σφιξεις τα μικρά τους κορμάκια στην αγκαλιά σου και ο χρόνος να σταματήσει και η ευτυχία να σε πλημμυρίσει. Γιατί στο τέλος της ημέρας, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία παρά μόνο η αγκαλιά σου να είναι γεμάτη... Μόνο αυτό....