Matrubhoomi - मातृभूमी

Την προηγούμενη εβδομάδα, εντελώς τυχαία, παρακολουθώντας τους Παρολυμπιακούς αγώνες είδα μια διαφήμιση της ΕΤ1 για μια ταινία που θα προβαλλόταν στα πλαίσια της θεματικής ενότητας "Νέο σινεμά από όλο τον κόσμο".



Η ταινία λέγεται "Matrubhoomi", ή αν προτιμάτε "Έθνος χωρίς γυναίκες", είναι δημιουργία του Ινδού σκηνοθέτη Manish Jha και κυκλοφόρησε το 2003. Την ίδια χρονιά κέρδισε και 4 κινηματογραφικά βραβεία:

• Βραβείο διεθνούς κριτικής στο μη διαγωνιστικό σκέλος του φεστιβάλ Βενετίας
• Βραβείο κοινού καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Kozlin της Πολωνίας
• Βραβείο κοινού καλύτερης ξένης ταινίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
• Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ ινδικού κινηματογράφου της Φλορεντίας

Ο τίτλος μου κίνησε το ενδιαφέρον και αποφάσισα να την παρακολουθήσω αν και άρχιζε πολύ αργά, 12:00 τη νύχτα.

Η ταινία έχει ως αφορμή την συνήθη πρακτική στη ασιατική αυτή χώρα (αλλά και στην Κίνα) τα θηλυκά βρέφη να χαρακτηρίζονται ανεπιθύμητα τόσο πριν (πολλές εγκυμοσύνες τερματίζονται με βάση το φύλο του εμβρύου) όσο και μετά τη γέννησή τους (πολλά νεογέννητα μωρά εγκαταλείπονται ή θανατώνονται σύμφωνα με την ταινία) και ξεκινά με τη γέννηση ενός μωρού σε κάποιο χωριό της Ινδίας το οποίο προς απογοήτευση όλων τυχαίνει να είναι κορίτσι και την επόμενη μέρα θανατώνεται από τον ίδιο του τον πατέρα με την ευχή τη νέα χρονιά να αποκτήσει τον πολυπόθητο γιο.
Στη συνέχεια ο σκηνοθέτης μας πάει λίγα χρόνια μετά, στο ίδιο χωριό όπου ένας πατέρας με τη βοήθεια του τοπικού ιερέα ψάχνει απεγνωσμένα νύφες για τους πέντε γιους του. Μετά από πολύ ψάξιμο ο ιερέας ανακαλύπτει μια κοπέλα την οποία ο πατέρας της δέχεται να "πουλήσει" στους επίδοξος γαμπρούς και η οποία καλείται να ικανοποιήσει τις διαταγές και προσβολές, τις ορέξεις και τις διαστροφές τόσο των συζύγων της όσο και του πεθερού της, αδιαμαρτύρητα με μόνο στήριγμα το μικρότερο γιο της οικογένειας, ο οποίος αντιμετωπίζει το μίσος των αδερφών του, και του παραγιού, μέλος κατώτερης κάστας...

Κατά τη διάρκεια της ταινίας φωνή της Kalki ακούγεται ελάχιστα αλλά η ερμηνεία της και ο πόνος που καθρεφτίζεται στα μάτια της φωνάζουν πολύ δυνατά...

Ομολογώ ότι ελάχιστες ταινίες, ίσως και καμία άλλη πριν από αυτή, με έχουν αγγίξει και σοκάρει τόσο πολύ...

Σύμφωνα με το σκηνοθέτη "Μια κοινωνία χωρίς γυναίκες είναι μια κοινωνία χωρίς ελπίδα".
Σε πολλές χώρες του κόσμου όμως ακόμα και σήμερα οι γυναίκες, ακόμα και τα μικρά κορίτσια, αντιμετωπίζονται ως κατώτερα πλάσματα, υπομένουν κακομεταχείριση, βία, προσβολές, δεν τους αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα, πολιτικό, μορφωτικό, στο ίδιο τους το σώμα και πολλές φορές ούτε καν στην ίδια τους τη ζωή...Και όχι μόνο στις υποανάπτυκτες χώρες αλλά και στις χώρες που βαυκαλίζονται ότι είναι πολιτισμένες και σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα...

Υπάρχει ελπίδα;

Τρελοτουρίστρια

Update: Ρίξτε μια ματιά στην Action Aid και στο "Οι γυναίκες δε θα περιμένουν"...