Η δεξιά τσέπη του ράσου

"...Και να που ήρθε η Σίσσυ να βάλει τάξη. Να ταράξει τη μακαριότητα και να γυρίσει το χρόνο ανάποδα, Όχι προς το μνημούρι, μα προς τη νέα ζωή. Μία πρός μία τις μετρούσε τις μέρες από τα τέλη Νοεμβρίου ο Βικέντιος. Μόλις φύγανε οι σερνικοί, έχωσε μες στη δεξιά τσέπη του αντεριού του εξήντα φουντούκια κι έτρωγε ένα κάθε πρωί. Θυμόταν πως έτσι μετρούσε ο γέροντάς του τις σαρακοστές, να ξέρει πότε θα αναστήσει. Όσο άδειαζε η τσέπη τόσο έβλεπε την κοιλίτσα της να φουσκώνει, κι ήτανε σίγουρος πως πριν βγει ο Γενάρης θ' ακούσει η Παναγιά το κλάμα των νεογέννητων..." Το συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη, τον είχαμε γνωρίσει σε ένα ταξίδι μας, του οποίου οι μόνες φωτογραφίες που σας έχουμε δείξει ως τώρα είναι στην ανάρτηση "Ονειρομαγειρέματα στο Dubai". Έτσι, όταν κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του "Η δεξιά τσέπη του ράσου" και διαβάσαμε αρκετές καλές κριτικές, απόφασίσαμε να το αγοράσουμε και να κρίνουμε από μόνοι μας. Το χειμώνα λοιπόν, που ήμουνα στην Ιταλία, και είχα άπειρο χρόνο για διάβασμα, μεταξύ άλλων διάβασα και αυτό το βιβλίο, το οποίο με εξέπληξε ευχάριστα. Πρέπει να σας πω δε ότι γενικά έχω μια αρνητική στάση προς τους νέους Έλληνες συγγραφείς, διότι η πλειοψηφία των βιβλίων που έχω διαβάσω με έχει απογοητεύσει. "Η δεξιά τσέπη του ράσου", τράβηξε την προσοχή μου από την πρώτη σελίδα ως την τελευταία, κρατώντας το ενδιαφέρον μου αμείωτο! Η γλώσσα του συγγραφέα λιτή, με στοιχεία της χιώτικης ντοπιολαλιάς, γεμάτη εικόνες (σε ορισμένα σημεία βέβαια θα προτιμούσα πιο απλές περιγραφές) και η ιστορία απλή, ανθρώπινη και εξαιρετικά συγκινητική... Το μοναδικό πράγμα που με ενόχλησε είναι ότι ενώ τις "κότες" τις αποκαλεί "όρνιθες" δεν κάνει το ίδιο με τους κοκόρους (δε χρησιμοποιειται πουθενά η λέξη "πετεινός")! Με ξένισε λίγο, σα να προσπαθούσε ο συγγραφέας να χρησιμοπιήσει μια γλώσσα που δεν του ήταν ιδιαίτερα οικεία...Πέραν τούτου ουδέν! Φυσικά το προτείνω σε όλους (και στον τρελοτουρίστα που δεν το έχει διαβάσει ακόμα)! Φιλιά σε όλους Τρελοτουρίστρια