32 εβδομάδες...
Και να που κλείσαμε αισίως τις 32 εβδομάδες! Το αγοράκι μας μεγαλώνει, δυναμώνει και κλωτσάει ιδιαιτέρως αποτελεσματικά. Η κοιλούμπα μου επίσης μεγαλώνει και εξίσου αποτελεσματικά με εμποδίζει στον ύπνο. Το ίδιο και ο πόνος στα κόκκαλα της λεκάνης... Μεγάλο ζόρι!
Περάσαμε λοιπόν το πρώτο δύσκολο τρίμηνο, με τις ναυτίες και την υπνηλία, που προκάλεσαν διάφορες μικροεκρήξεις θυμού στην άνοιξή μας.
Περάσαμε και το δεύτερο τρίμηνο με τον αφόρητο πόνο στη μέση και την επιθετικότητα της μικρής μας προς εμένα, που καλλιέργησαν με επιτυχία όλο το καλοκαίρι οι γιαγιάδες-παππούδες (τα γνωστά "άσε τη μαμά", "δε μπορεί η μαμά", "μην την παίρνεις αγκαλιά" κλπ).
Και να που είμαστε στη μέση του τρίτου τριμήνου! Κιόλας! Με έντονους πόνους στα κόκκαλα της λεκάνης που με δυσκολεύουν ακόμα και στον ύπνο. Αλλά η μεγαλύτερη δυσκολία είναι αυτή η αίσθηση, αυτο το αρχέγονο ένστικτο της δημιουργίας της φωλιάς. Που θέλω να χουχουλιάζω στο κρεβάτι, και να πίνω το τσάι μου και να διαβάζω το βιβλίο μου και να πλέξω λιγάκι και για τα δυο μωρά μου και να χουζουρέψω και να κρατήσω την ενέργειά μου για τις μέρες μετά τον τοκετό. Αλλά δε γίνεται! Γιατί σε αυτό το σπίτι υπάρχει ένα ζουζουνάκι 2.5 ετών (πότε έγινε το μωρό μου 2.5 ετών;), πάνω στην τρέλα του. Που θέλει να τρέξει και να χορέψει και να τραγουδήσει και να κάνει τρέλες. Και θέλει τη μαμά της να τα κάνει όλα αυτά μαζί της. Όπως πριν...
Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση ως τώρα, αυτής της εγκυμοσύνης. Πώς να ξεπεράσω την ανάγκη που έχει το σώμα μου να φυλάξει τις δυνάμεις του και την ενέργειά του...
Αλήθεια, εσείς πώς τα καταφέρατε;
Περάσαμε λοιπόν το πρώτο δύσκολο τρίμηνο, με τις ναυτίες και την υπνηλία, που προκάλεσαν διάφορες μικροεκρήξεις θυμού στην άνοιξή μας.
Περάσαμε και το δεύτερο τρίμηνο με τον αφόρητο πόνο στη μέση και την επιθετικότητα της μικρής μας προς εμένα, που καλλιέργησαν με επιτυχία όλο το καλοκαίρι οι γιαγιάδες-παππούδες (τα γνωστά "άσε τη μαμά", "δε μπορεί η μαμά", "μην την παίρνεις αγκαλιά" κλπ).
Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση ως τώρα, αυτής της εγκυμοσύνης. Πώς να ξεπεράσω την ανάγκη που έχει το σώμα μου να φυλάξει τις δυνάμεις του και την ενέργειά του...
Αλήθεια, εσείς πώς τα καταφέρατε;
Σχόλια
Αυτό με τους παπούδες/γιαγιάδες μου την δίνει στο νευρικό μου σύστημα! Πόσο μα πόσ ενοχλητικό!
Επίσης, και το δικό μου μεγάλο (!!) μωρό είναι στην τρέλα του, αλλά προς το παρόν αντέχω να την ακολουθώ!
Στα υπόλοιπα υποθέτω θα σε νιώσω όσο περνάνε οι μήνες!
Τουλάχιστον θα είσαι πρώτη και σε εσένα θα τρέχω για συμβουλές!!
Κάποια στιγμή με είχες ρωτήσει ποιόν να ακολουθήσεις στο tumblr!
Την Ελίνα! http://koxilo.tumblr.com/
Εξαιρετική!!!!
Φιλιά πολλά!
Μπές στην Ελίνα http://koxilo.tumblr.com/post/118442075498/%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AE-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1-%CF%84%CE%BF-tumblr?soc_src=mail&soc_trk=ma και δες πώς το κάνουμε!
έχοντας ζήσει ανάλογη αγωνία στην πρώτη εγκυμοσύνη... έμαθα ότι τζάμπα αγχωνόμουν!
όλα παίρνουν τον δρόμο τους
αρκεί να κρατάμε δυνάμεις και για τον εαυτό μας- τα παιδιά νιώθουν και δεν είναι άδικα
πολλά φιλιά και καλή συνέχεια!
Αλεξία
υγ αν κάνεις tandem nursing βοηθάει πολύ, αλλά με κάποια όρια για το μεγάλο από τώρα κιόλας
Η Ελίνα γράφει φανταστικά!
Φιλάκια!
Magda μου από το στόμα σου!! Ως τώρα αυτή η εγκυμοσύνη μου φαίνεται τόσο διαφορετική! Προσπαθούμε πάρα πολύ να μην επηρεαστεί η μικρή μου και ως τώρα νομίζω τα έχουμε καταφέρει! Ελπίζω του χρόνου τέτοια εποχή να λέω πως ήταν όλα "piece of cake"!!
Yianna μου, να μην αγχώνεσαι! Κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική από την προηγούμενη. Εγώ σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να έρθει κι άλλο ένα μωρό και όχι απλώς να πάνε όλα τέλεια, αλλά να μη ζοριστείς ούτε ένα δευτερόλεπτο!!
(πόσο πονάει η λεκάνη μου όταν κάθομαι στο πάτωμα δεν περιγράφεται!)
Αθηνά είναι υπέροχη η αίσθηση! Σου εύχομαι κι εσένα να το ζήσεις σύντομα!
mommyof6 ή μάλλον mommyof7, ήρεμη είμαι. Πέρασα μια φάση που είχα χάσει τ' αυγά και τα πασχάλια, αλλά ευτυχώς είμαι (σχετικά) καλά! Τα παιδιά δεν είναι ποτέ άδικα, θα συμφωνήσω απόλυτα!
Ναι, συνεχίζω να θηλάζω και ελπίζω σε tandem. Η "μεγάλη" για την ώρα θηλάζει μόνο το βράδυ, από δική της επιλογή. Πιστεύω κι εγώ πως θα βοηθήσει πολύ και ότι θα τη βρούμε την άκρη!
Φιλιά κι από εμένα!
Machi Ρε συ, μακάρι να μπορούσα να χοροπηδήσω!! Αν δεν πονούσε η λεκάνη μου, θα έκανα τα πάντα, αλλά ώρες ώρες ο πόνος είναι ανυπόφορος! ευτυχώς θέματα άλλα δεν υπάρχουν, οπότε όσο αντέχω κάνω τρέλες! (άλλωστε είμαστε και όλη τη μέρα οι δυο μας, δε θα γινόταν και διαφορετικά!)
Καλή λευτεριά σου εύχομαι και καλή δύναμη για ότι θα επακολουθήσει από εδώ και πέρα!!