Δε θα άλλαζα τίποτα...
Μην αφήνετε τον τίτλο της ανάρτησης να σας παραπλανά...
Πέρασαν κιόλας πέντε μήνες (και τέσσερις μέρες) από τη γέννηση του μικρούλη μας. Το μικρό μας αγόρι, που αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή, που δεν ήταν παρά μια γραμμή σε ένα τεστ εγκυμοσύνης, έφερε τα πάνω κάτω στην οικογένειά μας. Έριξε μια δυνατή κλωτσιά και γκρέμισε όλες τις ισορροπίες. Ή μάλλον όχι κλωτσιά, ένα δυνατό κλάμα...
Αν είστε ακόμα εδώ και περιμένετε να σας πω πόσο τυχερή νιώθω που αυτό το αγόρι είναι στη ζωή μας και πώς δε θα άλλαζα ούτε στιγμή των τελευταίων πέντε μηνών, καλύτερα να διαβάσετε κάτι άλλο. Γιατί, παρότι είμαι στα αλήθεια απίστευτα τυχερή που αυτο το πλάσμα με έκανε μητέρα για δεύτερη φορά και δε μπορώ να βρω τις λέξεις να περιγράψω πόσο το αγαπώ, θα άλλαζα πολλές στιγμές των τελευταίων πέντε μηνών.
Θα άλλαζα πολλές στιγμές... Θα άλλαζα τα ουρλιαχτά του μικρού που πονούσε λόγω παλινδρόμησης και μέχρι να καθαρίσει ο οργανισμός μας από γαλακτοκομικά και σόγια (κάνω αποχή 4 μήνες σχεδόν) υπέφερε. Θα άλλαζα όλα αυτές τις δύσκολες νύχτες όχι επειδή έμενα και μένω άυπνη, αλλά επειδή με παίρνει ο ύπνος καθιστή και πονάει όλο μου το σώμα. Θα άλλαζα τον πανικό που με πιάνει (ευτυχώς σε συνεχώς ελαττούμενη ένταση) κάθε πρωί που πρέπει να ντύσω-ταΐσω και τα δύο ταυτόχρονα και κάθε φορά που ετοιμαζόμαστε να πάμε βόλτα. Θα άλλαζα την απέχθεια που έχουν τα παιδιά μου για τον υπνο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Θα άλλαζα τις στιγμές που το κοριτσάκι μου αισθάνεται (δικαίως) παραμελημένο καθώς (και) το αγοράκι μου μεγαλώνει στην αγκαλιά μου. Θα άλλαζα τις στιγμές που δε μπορώ να ανταποκριθώ στιγμιαία στο κλάμα του όπως έκανα με τη μικρή μου, και τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα και το βλέμμα του παράπονο.
Θα άλλαζα τις στιγμές που ενώ θηλάζει η κόρη μου αντί να τη χαϊδεύω δε βλέπω την ώρα να τελειώσει και να κοιμηθεί για να ηρεμήσω... (Ναι θηλάζω ακόμα την τρίχρονη κόρη μου και φυσικά τον πέντε μηνών γιο μου. Κάνω tandem και γουστάρω...συνήθως!)
Θα άλλαζα τις στιγμές που με κυριεύουν η κούραση, τα νεύρα και ο θυμός, θα γινόμουν πάλι η ζεν μητέρα που ήμουν πριν, που δε φώναζε ποτέ, που έλυνε τα πάντα με την κουβέντα. Αυτό είναι το χειρότερο από όλα, έχω βάλει στη ζωή μας τον εκνευρισμό και τις φωνές, έχω πέσει σε ένα κύκλο ηλιθιότητας από τον οποίο δεν ξερω πώς να βγω. Ξέρω τι κάνω λάθος, ξέρω τι πρέπει να κάνω αλλά δε βρίσκω τον τρόπο να το κάνω.
Και θα άλλαζα και όλες αυτές τις στιγμές που ένιωσα την ανάγκη να κάνω κάτι για τον εαυτό μου και με αγνόησα γιατί ένιωσα τύψεις, θα σταματούσα να έρχομαι τελευταία στη σειρά των προτεραιοτήτων μου...
Σας στο είπα. Γι αυτή την ανάρτηση θα κατέβω από τα σύννεφα...
Πέρασαν κιόλας πέντε μήνες (και τέσσερις μέρες) από τη γέννηση του μικρούλη μας. Το μικρό μας αγόρι, που αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή, που δεν ήταν παρά μια γραμμή σε ένα τεστ εγκυμοσύνης, έφερε τα πάνω κάτω στην οικογένειά μας. Έριξε μια δυνατή κλωτσιά και γκρέμισε όλες τις ισορροπίες. Ή μάλλον όχι κλωτσιά, ένα δυνατό κλάμα...
Αν είστε ακόμα εδώ και περιμένετε να σας πω πόσο τυχερή νιώθω που αυτό το αγόρι είναι στη ζωή μας και πώς δε θα άλλαζα ούτε στιγμή των τελευταίων πέντε μηνών, καλύτερα να διαβάσετε κάτι άλλο. Γιατί, παρότι είμαι στα αλήθεια απίστευτα τυχερή που αυτο το πλάσμα με έκανε μητέρα για δεύτερη φορά και δε μπορώ να βρω τις λέξεις να περιγράψω πόσο το αγαπώ, θα άλλαζα πολλές στιγμές των τελευταίων πέντε μηνών.
Θα άλλαζα πολλές στιγμές... Θα άλλαζα τα ουρλιαχτά του μικρού που πονούσε λόγω παλινδρόμησης και μέχρι να καθαρίσει ο οργανισμός μας από γαλακτοκομικά και σόγια (κάνω αποχή 4 μήνες σχεδόν) υπέφερε. Θα άλλαζα όλα αυτές τις δύσκολες νύχτες όχι επειδή έμενα και μένω άυπνη, αλλά επειδή με παίρνει ο ύπνος καθιστή και πονάει όλο μου το σώμα. Θα άλλαζα τον πανικό που με πιάνει (ευτυχώς σε συνεχώς ελαττούμενη ένταση) κάθε πρωί που πρέπει να ντύσω-ταΐσω και τα δύο ταυτόχρονα και κάθε φορά που ετοιμαζόμαστε να πάμε βόλτα. Θα άλλαζα την απέχθεια που έχουν τα παιδιά μου για τον υπνο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Θα άλλαζα τις στιγμές που το κοριτσάκι μου αισθάνεται (δικαίως) παραμελημένο καθώς (και) το αγοράκι μου μεγαλώνει στην αγκαλιά μου. Θα άλλαζα τις στιγμές που δε μπορώ να ανταποκριθώ στιγμιαία στο κλάμα του όπως έκανα με τη μικρή μου, και τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα και το βλέμμα του παράπονο.
Θα άλλαζα τις στιγμές που ενώ θηλάζει η κόρη μου αντί να τη χαϊδεύω δε βλέπω την ώρα να τελειώσει και να κοιμηθεί για να ηρεμήσω... (Ναι θηλάζω ακόμα την τρίχρονη κόρη μου και φυσικά τον πέντε μηνών γιο μου. Κάνω tandem και γουστάρω...συνήθως!)
Θα άλλαζα τις στιγμές που με κυριεύουν η κούραση, τα νεύρα και ο θυμός, θα γινόμουν πάλι η ζεν μητέρα που ήμουν πριν, που δε φώναζε ποτέ, που έλυνε τα πάντα με την κουβέντα. Αυτό είναι το χειρότερο από όλα, έχω βάλει στη ζωή μας τον εκνευρισμό και τις φωνές, έχω πέσει σε ένα κύκλο ηλιθιότητας από τον οποίο δεν ξερω πώς να βγω. Ξέρω τι κάνω λάθος, ξέρω τι πρέπει να κάνω αλλά δε βρίσκω τον τρόπο να το κάνω.
Και θα άλλαζα και όλες αυτές τις στιγμές που ένιωσα την ανάγκη να κάνω κάτι για τον εαυτό μου και με αγνόησα γιατί ένιωσα τύψεις, θα σταματούσα να έρχομαι τελευταία στη σειρά των προτεραιοτήτων μου...
Σας στο είπα. Γι αυτή την ανάρτηση θα κατέβω από τα σύννεφα...
Σχόλια
Ειναι μια παρηγοριά που δεν είμαι η μόνη που νιωθω ετσι αν και μακάρι να μην ηταν ετσι.
Αρχικά να σας ευχαριστήσω πολύ που μπήκατε στη διαδικασία να μου γράψετε κάτι, αλήθεια το εκτιμώ...
Μαρίνα μου, ωραία τα σύννεφα, θέλω πολύ να ξαναγυρίσω και προσπαθώ να το καταφέρω. Προσπαθώ πολύ σκληρά... Μη με θαυμάζεις καθόλου... Φιλάκια πολλά!
Μάγδα, τα λατρεύω και τα δύο τα μωρά μου, αλλά ζορίζομαι. Δεν ξέρω γιατί ζορίζομαι, σκέφτομαι πολλά, αλλά στεναχωριέμαι, δεν τους αξίζει αυτό. Δεν ξέρω αν θέλει θάρρος ή αν είναι όντως άλμα, αλλά έπρεπε να βγει από μέσα μου, έτυχε να βγει εδώ... Σε ευχαριστώ! Πολύ!
MissFree Mommy σου το εύχομαι να κάνετε tandem! Είναι δύσκολο, αλλά πραγατικά υπέροχο. Και παρά τις δυσκολίες, το δέσιμο των παιδιών είναι μαγικό από τον πρώτο θηλασμό! Να θαυμάζεις και τον εαυτό σου, 18 μήνες, σε μια κοινωνία αδιάφορη αν όχι εχθρική προς το θηλασμό είναι τεράστιο επίτευγμα! Εαν χρειαστείς οτιδήποτε, μη διστάσεις!
Δε μου αρέσει γαμώτο που κάνω υπομονή...Καθόλου δε μου αρέσει! Καλή μας δύναμη!
Μάρθα μου, ελπίζω να ήταν οι ορμόνες της λοχείας που ένιωθες έτσι και να είσαι ήδη καλύτερα! Ξέρεις που θα με βρεις, αν χρειαστεί... Φιλιά πολλά!!
Κική αν ήταν να κρυβόμαστε και από τον εαυτό μας...βράστα...
Ελίνα μου, δε χρειαζόταν να γράψεις όνομα, σε κατάλαβα! :P
Δε θέλω ούτε συμβουλές ούτε λόγια παρηγοριάς, το ξέρεις αυτό. Ήθελα απλώς να το δω γραμμένο, να το βγάλω από μέσα μου όλο αυτό. Κι επειδή χρόνος για χαρτί και μολύβι δεν υπάρχει (δυστυχώς, γιατί το χρειάζομαι) το έκανα εδώ. Δαφωνώ ότι δε χρειάζονται τύψεις, αν λες οκ, στο πρόγραμμα είναι, θα φωνάξω, θα είμαι άδικη κλπ κλπ κλπ, δε θα αλλάξεις κάτι, κι εγώ δε θέλω να είμαι έτσι. Η αποσύνδεση είναι μονόδρομος θεωρώ, σε αυτό συμφωνούμε. Αλλά είναι δύσκολη, ιδιως όταν είσαι δέκα ώρες με δυο παιδιά, χωρίς επαφή με άλλο ενήλικα... Το ιντερνετ, σου δίνει μια ψευδαίσθηση, ότι ξεφεύγεις λίγο, ξέρεις, ανταλλάσσεις μια κουβέντα με κάποιον ενήλικα, έστω και ψηφιακά... Τα ζόρια μου είναι πολλά, και τα πάω καλύτερα. Όχι καλά, αλλά καλύτερα...
Φιλιά και από εμάς!
Αντιγόνη ίδια κατάσταση. Ίδια! Πολύ πιεστικό αυτό το συννεφάκι. Όχι αυτό που βλέπουμε γύρω αλλά αυτό που έχουμε στο μυαλό μας... Αποδοχή, μαγική λέξη! Μαγική! Σε ευχαριστώ που μου έγραψες!