Δεκαέξι χρόνια...
Λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός. Γιατρεύει λένε τις πληγές, τις κλείνει και δε ματώνουν. Λένε πως διώχνει τον πόνο, τον απαλύνει.
Δεν είναι γιατρός ο χρόνος... Αν είναι κάτι, είναι σκόνη. Σκεπάζει τις πληγές με σκόνη, που φοβάσαι να διώξεις για να μη δεις την πληγή να αιμορραγεί. Αν είναι κάτι, ειναι ναρκωτικό, μουδιάζει τις αισθήσεις ώστε ο πόνος να μη φτάνει στο μυαλό, τόσο που φοβάσαι να ξυπνήσεις για να μη νιώσεις ξανά τις μαχαιριές στην καρδιά.
Πάνε δεκαέξι ολόκληρα χρονια πια. Δεκαέξι. Ήμουν σχεδόν παιδί όταν έφυγε εκείνη, πέταξε μακριά μας. Τα έχασε όλα, δεν είδε τίποτα. Δεν είδε να παίρνω πτυχίο από τη σχολή που αρχικά δεν ήθελα, αλλά εκείνη την είχε ενθουσιάσει. Δεν είδε να ορκίζομαι μετά το διδακτορικό μου. Δεν με είδε νύφη στο πλευρό του καλύτερου μου φίλου, μηχανικού, όπως εγώ, χωρίς μηχανή, όπως ήθελε, δίπλα σε συγγενείς και φίλους αγαπημένους. Δε με είδε έγκυο, δεν είδε τα εγγόνια της, δε με είδε να φεύγω με μια βαλίτσα μακριά της για μια νέα ζωή. Δε με είδε να παλεύω με την επιλόχειο. Δεν είδε τίποτα...
Πάνε δεκαέξι χρόνια, κι αυτή η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή. Ακόμα. Και πονάει, πονάει με έναν πόνο που παραλύει και γεμίζει τα μάτια δάκρυα. Ξερω πως υπάρχουν μεγαλύτερες απώλειες από τη δική μου. Δε θέλω καν να φανταστώ πώς είναι να χάνεις ένα παιδί. Ξερω όμως πώς είναι να χάνεις τη μάνα, πώς είναι να την έχεις δίπλα σου πάνω από δυο μήνες και να μη μπορεί να σε αγκαλιάσει, να σε φιλήσει, να ανοίξει τα μάτια της ακούγοντας τη φωνή σου. Και ξέρω πώς είναι όταν τελικά φεύγει και αφήνει πίσω συντρίμμια....
Είχε μόλις κλείσει τα πενηνταένα. Τα πενηνταένα γαμώτο, κι έτσι ξαφνικά, ένα απόγευμα έκλεισε τα μάτια και δεν τα ξανάνοιξε ποτέ, μέχρι που σταμάτησε η καρδιά της να χτυπά.
Έφυγε μακριά μου και αυτό δε θα το ξεπεράσω ποτέ.... Σήμερα, που συμπληρώνονται 16 χρόνια από τη μέρα που μας έφυγε, πείτε στη μάνα σας πως την αγαπάτε. Πείτε το και σκεφτείτε για λίγο εμένα. Ίσως φτάσει και το δικό μου σ'αγαπώ σ' εκείνη....Μαζί με τα δάκρυα που σκουπίζω από τα μάτια μου....
Δεν είναι γιατρός ο χρόνος... Αν είναι κάτι, είναι σκόνη. Σκεπάζει τις πληγές με σκόνη, που φοβάσαι να διώξεις για να μη δεις την πληγή να αιμορραγεί. Αν είναι κάτι, ειναι ναρκωτικό, μουδιάζει τις αισθήσεις ώστε ο πόνος να μη φτάνει στο μυαλό, τόσο που φοβάσαι να ξυπνήσεις για να μη νιώσεις ξανά τις μαχαιριές στην καρδιά.
 |
| Πηγή φωτογραφίας |
Πάνε δεκαέξι χρόνια, κι αυτή η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή. Ακόμα. Και πονάει, πονάει με έναν πόνο που παραλύει και γεμίζει τα μάτια δάκρυα. Ξερω πως υπάρχουν μεγαλύτερες απώλειες από τη δική μου. Δε θέλω καν να φανταστώ πώς είναι να χάνεις ένα παιδί. Ξερω όμως πώς είναι να χάνεις τη μάνα, πώς είναι να την έχεις δίπλα σου πάνω από δυο μήνες και να μη μπορεί να σε αγκαλιάσει, να σε φιλήσει, να ανοίξει τα μάτια της ακούγοντας τη φωνή σου. Και ξέρω πώς είναι όταν τελικά φεύγει και αφήνει πίσω συντρίμμια....
Είχε μόλις κλείσει τα πενηνταένα. Τα πενηνταένα γαμώτο, κι έτσι ξαφνικά, ένα απόγευμα έκλεισε τα μάτια και δεν τα ξανάνοιξε ποτέ, μέχρι που σταμάτησε η καρδιά της να χτυπά.
Έφυγε μακριά μου και αυτό δε θα το ξεπεράσω ποτέ.... Σήμερα, που συμπληρώνονται 16 χρόνια από τη μέρα που μας έφυγε, πείτε στη μάνα σας πως την αγαπάτε. Πείτε το και σκεφτείτε για λίγο εμένα. Ίσως φτάσει και το δικό μου σ'αγαπώ σ' εκείνη....Μαζί με τα δάκρυα που σκουπίζω από τα μάτια μου....
Σχόλια
Να ναι καλά εκεί που πήγε και είμαι σίγουρη οτι σε βλέπει και σε προσέχει.
Σ΄αγαπω πολύ!!
Λυπάμαι για την απώλεια σου κ για τον πόνο σου.
Απο ψηλά κοριτσάκι μου σας βλέπει, σας καμαρώνει κ σας προσέχει.
Είναι περήφανη για αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο που μεγάλωσε κ για την οικογένεια που έφτιαξες.
Σε φιλώ !!!
Δεν θα πω τίποτε. Βλέπεις όλοι έχουμε μπόλικη από αυτή την σκόνη που απλώς σκεπάζει τις πληγές.
Να ξέρεις πως από δω από τα νότια, έχεις μια ζεστή και σφιχτή αγκαλιά!
Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν σίγουρη εάν έπρεπε να την ανεβάσω αυτή την ανάρτηση. Κι αυτό γιατί τέτοιες μέρες τα συναισθήματα είναι όλα διογκωμένα. Ναι μου λείπει η μητέρα μου, πολύ, δεν τη χόρτασα, και η αλήθεια είναι πως τη χρειαζόμουν σε πολλές στιγμές της ζωής μου, όμορφες και δύσκολες. Αλλά αυτή η θλίψη δεν είναι καθημερινή, δεν παραλύει όπως φαίνεται στην ανάρτηση. Εχω μάθει να ζω με την απώλεια και το μούδιασμά της.
Εύχομαι όλοι οι αγαπημένοι μας να "φευγουν" πλήρεις ημερών...
Πολλά φιλιά σε όλες και σας ευχαριστώ!