Ένας χρόνος!
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από εκείνη την πρώτη, μαγική στιγμή, που ένιωσα το θαύμα της μητρότητας ξανά. Από εκείνη τη στιγμή που ακούμπησαν επάνω μου ένα ακόμα τόσο δα μωράκι. Πόσο μικρός μου φάνηκε! Μικροσκοπικός, αν και μεγάλο μωρό (και αυτός). Στα μάτια μου, το μετρο σύγκρισης ήταν η κόρη μας. Η κόρη μας που ξαφνικά, μέσα σε λίγες ώρες σα να μεγάλωσε μια στάλα. Ολόκληρο κορίτσι. Κι αυτός ο μικρός, γυμνός στην αγκαλιά μου, συνδεδεμένος ακομα μαζί μου με το λώρο, έμοιαζε σαν ποντικάκι. Ενα ποντικάκι 54cm και 3.6 κιλά. Και μετα από λίγο θήλασε για πρώτη φορά. Και ένιωσα όπως την πρώτη φορά. Λες και δεν το είχα ξαναζήσει. Γιατί όντως δεν το είχα ξαναζήσει, όχι με αυτό το μωρό, ήταν ολα διαφορετικά και τόσο ίδια. Τα αγγίγματα διαφορετικά, οι ήχοι, τα βλέμματα. Διαφορετικά, μα και ίδια. Και η θαλπωρή, η αγάπη...τόσο ίδια με εκείνη την πρώτη φορά, και ταυτόχρονα τόσο διαφορετική. και λίγες ώρες μετά η άνοιξή της ζωής μας γνώρισε τη χιονονιφάδα μας, το μωρό της μεγαλύτερης νύχτας του χει