CrazyTourists blogging...

Πρωταπριλιά σήμερα! Κάνουμε φάρσες λέει! Ποτέ δεν έκανα φάρσες, δεν ήμουνα καλή, δε μπορούσα να σκεφτά κάτι πραγματικά αστείο... Η μοναδική φάρσα που θυμάμαι και ήταν πετυχημένη (κατά κάποιο τρόπο), ήταν συλλογική! Την είχαμε κάνει όλοι οι μαθητές της τάξης μου όταν ήμουν 6η δημοτικού! Ο στόχος ήταν φυσικά ο δάσκαλος. Η παγίδα; Κλασική! Οδοντόκρεμα αντί κιμωλίας! Αντικαταστήσαμε λοιπόν δύο-τρεις κιμωλίες του πίνακα με λευκή οδοντόκρεμα, φτιάξαμε ακόμα και τις άκρες να μην κάνουν μπαμ από μακριά και περιμέναμε το θύμα! Αρχίζει λοιπόν το μάθημα, ο δάσκαλος αρχίζει να γράφει και να γράφει και να γράφει και εμείς σκεφτόμασταν τώρα θα πασαλειφθεί, αχ τη γλίτωσε, να τώρα πλησιάζει, φτου πάλι τη γλίτωσε και άλλα τέτοια! Κι εκεί που φαινότανε όταν η πλάκα μας εξελισσόταν σε φιάσκο σηκώνεται ένας συμμαθητής μας στον πίνακα να λύσει μια άσκηση (ένας από αυτούς που είχαν φτιάξει τις "κιμωλίες") και τσουπ...γεμίζει το χέρι του οδοντόκρεμα!! Και φυσικά στην τάξη έγινε ο κακός χαμός!! Καλό...

Αν αναρωτιέστε τι έπαθε ξαφνικά το google και ερωτεύτηκε τη χημεία, τότε θα πρέπει να σας πω ότι σήμερα συμπληρώνονται 200 χρόνια από τη γέννηση του γερμανού χημικού Robert Bunsen ! Ο Bunsen επέβλεπε ως διδακτορικούς φοιτητές (μεταξύ άλλων) τους Adolf von Baeyer (Νόμπελ χημείας 1905), Fritz Haber (Νόμπελ χημείας 1918), Philipp Lenard (Νόμπελ φυσικής 1905)... Αν δεν ξέρετε τι είναι ο λύχνος Bunsen μάλλον δε θα ενθουσιαστείτε όσο εγώ (ναι! είμαι nerd!!) Σε όλα τα εργαστήρια χημείας ήταν βασικό εργαλείο. Θερμαίναμε αντιδραστήρια, κάναμε αποστάξεις, καίγαμε αντιδραστήρια, καίγαμε τα μαλλιά και τα μούσια μας (όσοι είχαν)... Σήμερα λοιπόν "γιορτάζει" ο σπουδαίος χημικός Robert Bunsen και μαζί του ένας λύχνος των φοιτητικών μας χρόνων!! Τρελοτουρίστρια

Δε μ'αρέσει καθόλου να πετάω τρόφιμα...Έτσι, κάθε φορά που περισσεύει κάτι προσπαθώ να το "μειώσω, απαναχρησιμοποιήσω, ανακυκλώσω"! Κάποιες φορές προκύπτει κάτι νόστιμο...άλλες πάλι κάτι που απλώς τρώγεται! Αυτή τη φορά, είχε ξεχαστεί στο ψυγείο ένα μπρόκολο, το οποίο είχε αρχίσει να χαλάει...Αφού διασώσαμε όσα μπουκετάκια μπορούσαμε, φτιάξαμε μια ωραιότατη μακαρονάδα...Με τα κοτσάνια όμως, που είναι και λίγο σκληρά, προέκυψε μια πολύ νόστιμη σουπίτσα, με πολύ απλά υλικά (για δύο γεμάτα πιάτα): 5 κουτάλες νερό κοτσάνια από ένα μπρόκολο κομμένα σε μικρά κομμάτια μια μέτρια πατάτα σε μικρά κομμάτια και αυτή μισός κύβος λαχανικών (δυστυχώς δεν είχα πολλά λαχανικά στο ψυγείο) λίγο ελαιόλαδο μια χούφτα φρέσκο κρεμμυδάκι ψιλοκομμένο λίγα μανιτάρια πλευρώτους σε μικρά κομμάτια (από την παραγωγή μας στο μπαλκόνι) ένα φλιτζανάκι του καφέ ψιλό τραχανά μισό ποτήρι λευκό κρασί αλάτι, πιπέρι, ροζ πιπέρι, θυμάρι λίγη γραβιέρα Αρχικά σκέφτηκα να κάνω κάτι σαν μινεστρόνε, οπότε ξ...

Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας σήμερα, όχι γιορτή...Πώς θα μπορούσε άλλωστε; "Violence against women is never acceptable, never excusable, never tolerable..." Secretary-General Ban Ki-Moon

29 Ιανουαρίου η τελευταία ανάρτηση! Όλο έλεγα να γράψω κάτι και όλο το άφηνα... Θα γράψω κάτι τώρα... Έριξα μια ματιά στο in.gr για τις εξελίξεις στη Λιβύη ...Χαμός γίνεται αλλά αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση και με προβλημάτισε κιόλας ήταν η ψηφοφορία που έχει στην άκρη δεξιά με ερώτηση "πώς πρέπει να αντιδράσει η Δύση έναντι του καθεστώτος Καντάφι;" Ψήφισα κι εγώ, σχεδόν πάντα το κάνω ακόμα και όταν πρόκειται για χαζομάρες...Δεν ξέρω γιατί...Τέλοσπάντων, ψήφισα γρήγορα γρήγορα και πάτησα να δω τα αποτελέσματα...Τι μου έκανε εντύπωση θα μου πείτε...Ε λοιπόν το 35,03% σε σύνολο 6057 ψήφων (η πλειοψηφία) ψήφισε/επέλεξε τη "στρατιωτική επέμβαση"...Με σόκαρε σχεδόν αυτό το αποτέλεσμα...Όσο και να διαφωνείς με το καθεστώς, όσο και να θλίβεσαι με τα γεγονότα, όσο και να εξοργίζεσαι με τις πράξεις του Καντάφι, όσο και να συμπονάς τους αντικαθεστωτικούς πώς γίνεται να θεωρείς λύση τη στρατιωτική επέμβαση σε μια ανεξάρτητη χώρα; Ποιοί είμαστε εμείς που θα αυτο...

"...Κάποιες μέρες ο μπαμπάς τής έλεγε να ξαπλώσει και πάλι στο κρεβάτι της και να τον περιμένει ένα λεπτό, κι αυτός επέστρεφε παρέα με το ακορντεόν του κι έπαιζε για χάρη της. Η Λίζελ ανακαθόταν στο κρεβάτι και σιγοτραγουδούσε, ενώ τα κρύα δάχτυλα των ποδιών της μαζεύονταν από την αναστάτωση που ένιωθε. Κανείς ως τότε δεν είχε παίξει μουσική για χάρη της..." Το βιβλίο του Markus Zusak το διάβασα λίγο πριν τις γιορτές και την ιδέα μου την είχε δόσει μια ανάρτηση της αναγνώστριας . Πρόκειται για την ιστορία της μικρής Λίζελ, η οποία γνωρίζει τη μαγεία των βιβλίων με τον πιο απροσδόκητο τρόπο...Η ιστορία της Λίζελ θα μπορούσε να είναι η ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς γερμανών, και ίσως πράγματι να είναι, που γενήθηκαν πριν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και προσπάθησαν να επιβιώσουν κατά τη διάρκειά του... Το μόνο σίγουρο είναι πως πρόκειται για ένα αρκετά συγκινητικό βιβλίο που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταί του σελίδα! Τρελοτουρίστρια

Και σίγουρα από τους πέντε αγαπημένους ελληνικούς δίσκους δεν μπορεί να λείπουν οι FF.C ., ένα συγκρότημα που μπορεί να μην υπάρχει πιά, αλλά όσο έζησε έμεινε μακριά από τις όποιες διαμάχες και μας χάρισε πολύ όμορφες δουλείες. Ο Σκηνοθέτης, ο Ρυθμοδαμαστής, ο DJ Everlast ήταν τα τρία μέλη του group ενώ μόνο στον πρώτο δίσκο στη Polygram και δεύτερο κατά σειρά προστέθηκε και o DJ Sparky T, που τον είχαμε γνωρίσει τότε και στο "Τελευταίο Θρανίο" του MEGA!! "...Να δεις που τα δάκρυα θα πάψουν να κυλάνε Βουτάμε σ' ένα ποτήρι τα λάθη μας Ξεχνάμε, μεθάμε, και θα 'ναι σαν να ξημερώνει καινούργια μέρα Ο ήλιος διώχνει τα σύννεφα απ' τον αέρα, χαμογελάμε εμείς Κερνάμε μια γουλιά να πιεις Απ' το βαρέλι της ζωής..." Η Απειλή, ο τρίτος κατά σειρά δίσκους του συγκροτήματος είναι κατά τη γνώμη μου και ο καλύτερος και πιο ολοκληρωμένος. Περιέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία (με το " Μια Φορά κι Έναν Καιρό " , ίσως το αγαπημένο μου κομμάτι που ...