CrazyTourists blogging...

Άλλη μια ανάρτηση-πρόκληση, αρκετά καθυστερημένη.. Αλλά τι να κάνω που οι τελευταιες μέρες είναι γεμάτες "όμορφα" πράγματα; Μύξες, φλέματα, εμετούς, διάρροιες και ατελείωτα πλυντήρια; Το κάνατε εικόνα; Φρίκη! Στο θέμα μας όμως. Κατι που με απασχολεί πολύ, πέρα απο τα καθημερινά/προσωπικά/οικογενειακά είναι, για να το θέσω σε όρους τρέχοντες, το #metoo Θεωρώ αδιανόητο το οτι δεν υπάρχει γυναίκα που να μπορεί να πει πως δεν έχει πέσει θύμα παρενόχλησης ούτε μια φορά ατη ζωή της από την ηλικια των 12-13 ετών και μετά.... Θεωρώ αδιανοητο πως εν έτη 2017 ακόμα υπάρχουν όροι όπως η "κουλτούρα βιασμού" και πεποιθήσεις πως οι γυναίκες θέλουν και τη σφαλιάρα τους ή οταν λένε όχι εννοούν στην πραγματικότητα ναι και πως ο άντρας είναι άντρας και άλλα τέτοια "χαριτωμένα". Με τρομάζει πολύ το οτι η κόρη μου αργά ή γρήγορα, θα έρθει αντιμέτωπη με καποια σεξουαλικη επίθεση, λιγότερο ή περισσότερο επικίνδυνη για την σωματική και ψυχολογική της ακεραιότητα. Με τρομάζει

Αυτή η ανάρτηση άργησε λιγάκι για λόγους ανωτέρας βίας, αλλά μπαινοντας δειλά δειλά σε φυσιολογικούς και πάλι ρυθμούς, ξέκλεψα λίγο χρόνο και την ετοίμασα. Από τα χιλιάδες πράγματα που θέλω να μάθουν τα παιδιά μου μεγαλώνοντας αυτά είναι τα τρια πιο σημαντικά... 1. Το σώμα τους και ο εαυτός τους τους ανήκει. Να μην αφήσουν ποτέ κανέναν να καθορίσει αντί γι αυτά το πώς θα πρεπει να διαθέτουν τον εαυτό τους. Να μην προσπαθήσουν ποτέ να αλλαξουν τον εαυτό τους ή να υπομεινουν κάτι που δεν τους αρέσει προκειμένου να αρέσουν στους άλλους. 2. Η αγάπη δεν πονάει. Η αγάπη μας κάνει χαρούμενους, γελαστους, πλήρεις. Εαν καποιος μας προκαλεί πόνο, με οποιοδήποτε τρόπο, δε μας αγαπά. Εαν καποιος δε μας αγαπά, δεν εχει λογο ύπαρξης κοντά μας, ακομα κι αν εμείς τον αγαπάμε. 3. Μπορεί να είμαστε ολοι διαφορετικοί μεταξύ μας, είμαστε όμως όλοι ίσοι. Η ανθρώπινη ύπαρξη έχει την ιδια αξία ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, σωματότυπου, αυτοδιάθεσης, σεξουαλικής προτίμησης ή οποιουδήποτε άλλου επίκτητου ή

Αυτή η ανάρτηση ίσως είναι η δυσκολότερη αυτής της πρόκλησης. Θα μου πεις σιγά το δύσκολο να βρεις πέντε καλά πράγματα για εσένα. Και όμως. Όταν διανύεις μια φάση της ζωής σου στην οποια δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις και να αγαπήσεις τον εαυτό σου, το να βρεις πέντε πράγματα ειναι πολύ δύσκολο. Γι αυτό όμως αποφάσισα να τα βρω. Για να μου θυμίσω οτι είμαι ακόμα εδώ... 1. Μου αρέσει που θέλω συνέχεια να μαθαίνω και να κάνω καινούρια πράγματα. Βαριέμαι τη ρουτίνα, βαριέμαι να κάνω συνέχεια τα ίδια.  2. Μου αρέσει που προσπαθώ πάντα να στηρίζω τους ανθρώπους που είναι γύρω μου. Ακόμα και όταν δυσκολεύομαι να στηριξω τον εαυτό μου... 3. Μου αρέσουν τα μάτια μου. Παρότι οι μαύροι κύκλοι κοντεύουν να φτάσουν στα μάγουλα. 4. Μου αρεσουν οι πατούσες μου. Ξέρετε, που οταν πηγαίνω για πεντικιουρ, ακόμα κι αν έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από το προηγούμενο, δε χρειάζονται τρίψιμο! 5. Μου αρέσει που δεν είμαι girly. Μ' αρέσουν τα εργαλεία και οι επισκευές, αντιπαθώ το m

Όσοι με ξέρετε από παλιά, από τότε που γραφαμε στο ταξιδιωτικό μας blog, αλλά και όσοι διαβάζετε το BlogTravels, γνωρίζετε ότι αγαπώ πολύ τα ταξίδια. Κοντινά ή μακρινά, για λίγες μέρες ή για πολλές, με οποιοδήποτε μέσο.. Αν είχα πολλά χρήματα, θα γύριζα όλο τον κόσμο.. Για αυτή την ανάρτηση όμως, θα πρέπει να περιορίσω κάπως τον εαυτό μου και να διαλέξω πέντε μερη που δεν εχω επισκεφθεί ξανά. Το δικό μου, λοιπόν, ταξιδιωτικό bucket list, περιλαμβάνει.... 1. Τα κουφονήσια. Θέλω να παω εδώ και χρόνια, αλλά ο τρελοτουριστας βαριέται τα μεγάλα ταξιδια με πλοίο... 2. Την Πυρσόγιαννη. Είναι το χωριό στο οποιο γεννήθηκε ο πατέρας μου, βρίσκεται κοντά στην Κόνιτσα και είναι ένα από τα ξακουστά ηπειρώτικα μαστοροχωρια... Και δεν έχω πάει ποτέ... 3. Την Αγία Πετρούπολη ή τη Μόσχα. Βασικά αυτό που στα αλήθεια θέλω, είναι να κανω ενα ταξιδι με τον υπερσιβηρικό, το θρυλικό τρένο που συνδέει τη Μοσχα με το Βλαδιβοστόκ, αλλά αυτό διασχίζει περισσότερα από ένα μέρη. 4. Το φαράγγι της Σαμαριάς. Να

Αγαπημένη μου, Ελπίζω να θυμάσαι ποια είσαι. Κάποτε έχασες τον εαυτό σου και τον ξαναβρηκες. Ελπίζω όταν κοιτάζεις πίσω να μη βλέπεις λάθη αλλά στιγμές χαράς, ανείπωτης ευτυχίας, στιγμές πλημμυρισμένες αγάπη. Ελπίζω να έχεις άσπρα σαν το χιόνι μαλλιά, χέρια απαλά γεμάτα ρυτίδες, αγκαλιά γεμάτη εγγόνια και καρδιά γεμάτη αγάπη. Ελπίζω να σταμάτησες να τιμωρείς τον εαυτό σου για κάθε μικρό λάθος· στο τέλος της ημέρας, λίγο πριν κλείσουμε τα μάτια μας το μόνο που έχει σημασία είναι η αγάπη. Για τον εαυτό μας και για τους άλλους. Ελπίζω να σε έχεις αγαπήσει ξανά όπως σου αξίζει. Να θυμάσαι πως έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες. Έπεφτες, έκανες λάθη, πολλά αν θες, αλλά πάντα η αγκαλιά σου ηταν ανοιχτή, πάντα αγωνιζόσουν να γίνεις καλύτερη. Ελπίζω να μην έχασες τίποτα απο τη ζωή των παιδιών σου. Να καθόσουν σε μια άκρη, να τα καμάρωνες να είναι ευτυχισμένα. Να είναι ο εαυτός τους. Ελπίζω να γέρασες στην αγκαλιά του αγαπημένου σου, να είστε ακόμη αγκαλιά. Σε αγάπησε, το θυμασαι; Ελπίζω οι αναμν

Η Άννα μου έστειλε ένα απολαυστικό κείμενο για τη "γνωριμία" της με το τρέξιμο και φυσικά το αναρτώ με πολλή χαρά! Άννα σε ευχαριστώ πολύ πολύ και καλή (μας) συνέχεια! "Τέλη Ιουνίου και εγώ κάθομαι οκλαδόν πάνω στο κρεβάτι έχοντας ανοιχτή την τηλεόραση και ταυτόχρονα σερφάρω από εδώ και από εκεί. Το σχολείο έχει κλείσει και έχουν ξεκινήσει οι διακοπές. Ναι ναι , είμαι δασκάλα. Αυτή που για τους πολλούς δουλεύει λίγο και κάθεται πολύ. Χμ κάθεται πολύ…..Η αλήθεια είναι πως η ζωή που έκανα ήταν καθιστική. Το πρωί στο σχολείο (εντάξει εκεί γράφω χιλιόμετρα μέσα στην τάξη) και μετά κυρίως σπίτι. Τη χρονιά που πέρασε το σχολείο μου ήταν περίπου 20 λεπτά από το σπίτι (με χαλαρό περπάτημα, αναμονή στο φανάρι). Δεν έπαιρνα συγκοινωνία ενώ υπήρχε η επιλογή οπότε κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι περπατούσα 15-20 λεπτά. Το Σαββατοκύριακο κάποιες φορές ακολουθούσα τον σύζυγο στο πάρκο Τρίτση, εκείνος έτρεχε και εγώ χαλαρά περπατούσα. Ας πάμε πάλι από την αρχή. Κάθομαι που λέτε στο

Και ξαφνικά διαβάζεις κάτι και τα μάτια βουρκώνουν. Παγώνεις σα να σε φυσήξει κρύος αέρας, το μυαλό σταματά. Διαβάζεις κάτι, και ξαφνικά τίποτα δεν έχει σημασία. Το οτι τσακώθηκες με τον άντρα σου, τα tantrums των παιδιών σου που δεν ξέρεις πώς να αντιμετωπίσεις, η μοναξιά, το άγχος της καθημερινότητας και της αναμενομενης επιστροφής στη δουλειά. Η έλλειψη ύπνου, το ακατάστατο σπίτι και τα "οδοφραγματα" από παιχνίδια. Γιατί έχεις δυο μικρά κρεβάτια γεμάτα από κορμάκια ζεστά. Γιατί η ρυθμική τους ανάσα σε νανουριζει τη νύχτα, γιατί χεράκια τους χαϊδευουν τα μάγουλα και τα μαλλιά σου, γιατι οι φωνές τους γεμίζουν τη μέρα σου. Γιατί παρά την τρέλα και την κούραση και τα νεύρα, μπορείς να σφιξεις τα μικρά τους κορμάκια στην αγκαλιά σου και ο χρόνος να σταματήσει και η ευτυχία να σε πλημμυρίσει. Γιατί στο τέλος της ημέρας, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία παρά μόνο η αγκαλιά σου να είναι γεμάτη... Μόνο αυτό....

Τη Δευτέρα που μας έρχεται, μιας και όλα τα σχέδια ξεκινάνε μια Δευτέρα, θα ξεκινήσω ένα καινούριο παιχνίδι/πρόκληση. Μια συγγραφική-φωτογραφική πρόκληση. Μέρα παρά μέρα, για ένα μήνα, θα γράφω κάτι το οποίο θα δημοσιεύω εδώ και θα το συνοδεύω με μια φωτογραφία την οποια θα ανεβάζω και στο instagram. Και επειδή τίποτα δεν πρέπει να αφήνεται εντελώς στην τύχη και όχι απαραίτητα με αυτή τη πυσειρά, όπως εμπνεομαι δηλαδή, θα γράψω τα εξής: 1. Δέκα πράγματα που με κανουν ευτυχισμένη 2. Κάποιος που θαυμάζω 3. Πέντε μέρη που θα ήθελα να επισκεφθώ για πρωτη φορά 4. Πεντε μερη τα οποία θα ήθελαν να επισκεφθώ ξανά 5. Κάτι που παλεύω να ξεπεράσω 6. Δυο σοφές φράσεις (quotes) που με αγγίζουν 7. Κάτι που με απασχολεί (πέρα από τα καθημερινά, οικογενειακά - προσωπικά) 8. Τι θα γινόταν αν... 9. Κάτι που μου λείπει και κάτι που δε θα βρω αλλού 10. Ένα γράμμα σε κάποιον... 11. Τρία πράγματα που θέλω να “μάθω“ στα παιδιά μου 12. Πέντε πράγματα που μου αρέσουν στον εαυτό μου 13. Πέντε πράγ

Εδώ και αρκετό καιρό δεν έχω καταφέρει μα βρω το χρόνο να ετοιμάσω ανάρτηση. Επειδή ομως το blog αυτό το αγαπώ, ζήτησα στη σελιδα του στο facebook , για guest posts. Και είμαι πολύ πολύ χαρούμενη, που η πρώτη που ανταποκρίθηκε ηταν η αγαπημένη μου (και αγαπημένη σας) Ελένη, από το καρυδότσουφλο . Μου έστειλε λοιπόν το κείμενό της, και φυσικά το δημοσιεύω εδώ με πολλή χαρά και χωρίς να προσθέσω ούτε κόμμα. Απολαύστε το! "Αύριο είναι μια καινούρια μέρα. Φυσικά θα έχει και αυτή το ελάττωμα (όπως όλες οι μέρες δηλαδή) πως έτσι και περάσει δεν ξανά γυρίζει πίσω. Οπότε λέω να κάνω μερικά πραγματάκια μπας και καταφέρω να την κάνω ξεχωριστή. Να μείνει ας πούμε στην ιστορία. Να, πραγματάκια όπως: Αύριο λοιπόν λέω να θυμηθώ να κοιτάξω τον ουρανό και να χαθώ στο απέραντο γαλάζιο του! Αύριο λέω επίσης να θυμηθώ να γελάσω. Μμμμ καλύτερα να βρω έναν καλό λόγο για να ξεκαρδιστώ στα γέλια! Αύριο λέω να θυμηθώ μόλις πάρω τα παιδιά από το σχολείο να διαβάσουμε στα γρήγορα και μετά να

Που λέτε, πριν λιγες μερες άρχισα να τρέχω! Το ήθελα πολύ καιρό, περίπου ένα χρόνο, αλλά όλο το ανέβαλα. Μια ο μικρός που θήλαζε κάθε τρεις και λίγο, μια η αϋπνία που δε μου άφηνε περιθώρια για γυμναστική, μια ο καιρός, μια πάλι ο μικρός που ήταν γαντζωμένος πάνω μου και διάφορες άλλες...δικαιολογίες, δεν το αποφάσιζα. Δεν πήγαινε όμως άλλο, έπρεπε επιτέλους κάτινα κάνω για τον (αγύμναστο) εαυτό μου. Έτσι, αγόρασα ένα καλό ζευγάρι παπούτσια τρεξίματος και έναν καλό αθλητικό στηθόδεσμο (και τα δύο πολύ σημαντικά και επί της ουσίας το μόνο έξοδο που χρειάζεται) και πριν από δύο περίπου εβδομάδες βγήκα για τρέξιμο. Κατέβασα που λέτε στο κινητό μου την εφαρμογή Total Couch to 5K (#C25K), η οποία έχει στόχο όχι απλώς να μας σηκώσει από τον καναπέ αλλά να τρέξουμε 5 χιλιόμετρα σε μισή ωρα, σε 9 εβδομάδες (κάνοντας 3 προπονήσεις τη βδομάδα). Trying to catch my breath! #running #week1 #day2 #totalC25K #C25K #letsrun #έλιωσα Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη crazytourists (

"...Above all, I hope this book has shown that the "family of man" is not an empty metaphor, however dysfunctional that family usually is; that all humanity has the same needs and preoccupations, fears and hopes..." Πρόκειται για ένα αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο παρουσιάζει την ιστορία, ή μάλλον μια ιστορία όπως τονίζει ο συγγραφέας, της εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού μεσω της περιγραφής 100 αντικειμένων που βρίσκονται στο Βρετανικό μουσείο. Τα αντικείμενα αυτά καλύπτουν όλο το εύρος της ανθρώπινης ύπαρξης, από τα προϊστορικά έως τα σύγχρονα χρόνια, από τα τεράστια λίκνα πολιτισμού της μεσογείου και της Ασίας ως τους απομονωμένους πολιτισμούς της Αμερικής και των νησιών του Ειρηνικού, από έργα τέχνης μεχρι εργαλεία πολέμου. Οι παρουσιάσεις των αντικειμένων είναι ιδιαίτερα προσεγμένες, χωρίς συναισθηματισμούς και κρίσεις μέσα από το πρίσμα του ευρωπαϊκού σύγχρονου πολιτισμού αν και κάποιες φορές θα μπορούσαν να είναι κάπως μικρότερες. Θα σας έλεγα ν

Όταν ήμουν μικρή, οι καλοκαιρινές μου διακοπές μοιράζονταν μεταξύ κατασκήνωσης, σπιτιού γιαγιάς και σπιτιού παππού. Το σπίτι του παππού, το πατρικό της μητέρας μου ήταν ένα κλασικό σπίτι χωριού. Παλιό, με τις βασικές "ανέσεις" και την τουαλέτα έξω φυσικά. Είχε ομως τεράστιο κήπο, κληματαριά που εκανε παχιά σκιά και κρασοστάφυλα, πορτοκαλιές, βασιλικούς... Έξω, στο πεζοδρόμιο είχε μουριές τις οποίες κάθε τόσο κλάδευε ο παππούς. Καποια χρονιά, είχε δέσει σε μια από τις μουριές την κατσίκα του. Μια μεγάλη κάτασπρη κατσίκα με ωραιότατα κέρατα. Δε θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν λογικά γύρω στα πέντε, το τελευταίο εγγόνι... Σε μια άκρη στο πεζοδρόμιο ήταν στοιβαγμένα τα κλαδιά από τις μουριές... Σκέφτηκα λοιπόν πως θα ήταν τέλειο παιχνίδι, για την ακρίβεια αναρωτιόμουν γιατι δεν το είχα κανει και νωρίτερα, να πάρω ενα κλαδί με ωραία καταπράσινα φύλλα και να το βάλω στη μουσούδα της κατσίκας. Όχι για να την ταΐσω, where is the fun in that, αλλά για να το τραβήξω μακριά με το που θα ά

Ένα από τα πιο όμορφα ταξίδια μας, ήταν αυτό στη Ρίγα, την πρωτεύουσα της Λετονίας. Η Ρίγα συνδυάζει τα πάντα: ποτάμι, παλιά πόλη μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, καινούρια πόλη σιοβιετικού τύπου, όμορφη επαρχία με κάστρα, θάλασσα και γραφικές διαδρομές για ποδήλατο. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο σχετικό άρθρο του BlogTravels

Επειδή με την τελευταία ανάρτηση σκόρπισα μια θλίψη τριγύρω και καθόλου δε θέλω να μένει αυτή η αίσθηση σε όσους επισκέπτονται αυτό το bloggάκι, σκέφτηκα να γράψω κάτι ανάλαφρο.  Πηγή Τα λουλούδια τα αγαπώ πολύ. Μου αρέσει να έχω γλάστρες με πολύχρωμα και διαφορετικά λουλούδια, βάζα γεμάτα λουλούδια, κακτάκια (όταν ανθιζουν είναι ονειρεμένα)... Μου φτιάχνουν το κέφι και τη διάθεση. Βέβαια τώρα τελευταία, που όλη μέρα τρέχω πίσω από δύο πιτσιρίκια, ξεχνάω κάπου κάπου να τα ποτίσω ή να τους αλλάξω νερό... Δεν ξέρω ποιο λουλούδι είναι το αγαπημένο μου. Μου αρέσουν πολύ τα κόκκινα, κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Κάθε φορά που βλέπω κόκκινο τριαντάφυλλο το μυρίζω, ελπίζοντας να βρω εκείνη τη μυρωδιά της τριανταφυλλιάς της γιαγιάς μου. Δεν την έχω βρει ακόμα. Μου αρέσουν πολύ οι λευκές μαργαρίτες. Ήταν το αγαπημένο λουλούδι της μαμάς μου και τις αγαπώ κι εγώ πολύ. Οι φρέζιες, οι γαρδένιες και τα ζουμπούλια με το υπέροχο άρωμα, οι παιώνιες, οι τουλίπες, οι ανεμόνες... Πηγή Χαζεύο

Λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός. Γιατρεύει λένε τις πληγές, τις κλείνει και δε ματώνουν. Λένε πως διώχνει τον πόνο, τον απαλύνει. Δεν είναι γιατρός ο χρόνος... Αν είναι κάτι, είναι σκόνη. Σκεπάζει τις πληγές με σκόνη, που φοβάσαι να διώξεις για να μη δεις την πληγή να αιμορραγεί. Αν είναι κάτι, ειναι ναρκωτικό, μουδιάζει τις αισθήσεις ώστε ο πόνος να μη φτάνει στο μυαλό, τόσο που φοβάσαι να ξυπνήσεις για να μη νιώσεις ξανά τις μαχαιριές στην καρδιά. Πηγή φωτογραφίας Πάνε δεκαέξι ολόκληρα χρονια πια. Δεκαέξι. Ήμουν σχεδόν παιδί όταν έφυγε εκείνη, πέταξε μακριά μας. Τα έχασε όλα, δεν είδε τίποτα. Δεν είδε να παίρνω πτυχίο από τη σχολή που αρχικά δεν ήθελα, αλλά εκείνη την είχε ενθουσιάσει. Δεν είδε να ορκίζομαι μετά το διδακτορικό μου. Δεν με είδε νύφη στο πλευρό του καλύτερου μου φίλου, μηχανικού, όπως εγώ, χωρίς μηχανή, όπως ήθελε, δίπλα σε συγγενείς και φίλους αγαπημένους. Δε με είδε έγκυο, δεν είδε τα εγγόνια της, δε με είδε να φεύγω με μια βαλίτσα μακριά της για μια νέα ζωή.

Πριν λίγο καιρό, με αφορμή ένα "παιχνίδι" που ξεκίνήσαμε με την Ελένη του Καρυδότσουφλου , κάναμε μια συζήτηση για τις μυρωδιές και τις αναμνήσεις και θυμήθηκα μια μίνι ανάρτησή μου στο tumblr ... Έγραφα τοτε (με κόκκινη γραμματοσειρά, τωρινές προσθήκες):  "Δεν είναι φοβερό το πώς οι μυρωδιές ξυπνούν αναμνήσεις; Η μυρωδιά ενός σαμπουάν με έστειλε πάνω από είκοσι χρόνια πίσω, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, στον κήπο, κάτω από τη μεγάλη νεραντζιά, με το μαγιό και το λάστιχο στο χέρι, να κάνω μπάνιο και να παίζω μπουγέλο με τον αδερφό μου μετά τη θάλασσα. Με τα κόκκινα σαν αίμα τριαντάφυλλα να στέλνουν την ευωδιά τους παντού.   Μετά τη θάλασσα με τη λεπτή μαύρη άμμο που έμοιαζε με λάσπη, που πηγαίναμε με το λεωφορείο, στο οποίο πάντα έπαιζε το “γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια”, μαζεύαμε ολόλευκα μεγάλα κοχύλια, και τρώγαμε σουβλάκι (καλαμάκι με ψωμί)….  Τότε που η ζωή ήταν παιχνίδι…" Στην προηγούμενη ανάρτησή μου, στην ερώτηση για την αγαπημέν

"...Όταν το κορίτσι τέλειωσε το ντύσιμο, η Σόνια είπε: "Έχεις ένα λεκέ στο μάγουλό σου. Όχι, όχι σ'αυτό. Στο άλλο μάγουλο. Όχι, αυτό είναι το μέτωπό σου." Η Σόνια έγλειψε τον αντίχειρά της και σκούπισε την καπνισμένη δαχτυλιά από το μάγουλο του κοριτσιού. "Το πρόσωπό σου είναι πολύ βρώμικο. Σ' ένα νοσοκομείο, είναι πολύ σημαντικό να 'μαστε καθαροί."...." Ένα από τα πιο συγκλονιστικά, ζωντανά, ενδιαφέροντα βιβλία που έχω διαβάσει. Η ανθρωπιά, η αγάπη, η ηθική, η συμπόνια, αγωνίζονται να επιβιώσουν στη φρίκη του πολέμου. Ενός πολέμου που αφήνει συντρίμια. Συντρίμια κτιρίων αλλά κυρίως συντρίμια ανθρώπων και ζωών. Ο Anthony Marra (και φυσικά αυτό δε θα ήταν δυνατόν αν η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη δεν ήταν εξαιρετική) καταφέρνει να πλέξει ζωές και ιστορίες με ένα τρόπο μοναδικό και να δημιουργήσει εικόνες ολοζώντανες, εικόνες που στοιχειώνουν. Αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει και χωρίς δεύτερη σκέψη το καλύτε

Η Αθανασία τώρα τελευταία συνεχώς με προκαλεί-προσκαλεί σε διάφορα "παιχνίδια". Αυτή τη φορά, μου ζήτησε να γράψω κάποια αγαπημένα μου... Τι αγαπημένα; Διαβάστε και θα δείτε! Αγαπημένος πίνακας ζωγραφικής: Δε μπορώ να πω ότι γνωρίζω πολλά περί ζωγραφικής, αλλά αναμφίβολα ο αγαπημένος μου πίνακας είναι το " Figure at the window " του Νταλί, τον οποίο έχω θαυμάσει και από κοντά στο μουσείο Reina Sofia , στη Μαδρίτη. Figure at the window - Salvador Dali (Museo Nacional Centro Di Arte Reina Sofia, Madrid) Αγαπημένη ταινία: Δεν έχω κάποια αγαπημένη αλλά κάποια που μου αρέσει πολύ είναι ο "Βιολιστής στη Στέγη" (" Fiddler on the roof ") Αγαπημένο βιβλίο: Αυτό είναι πραγματικά δύσκολο. " Η μεγάλη Χίμαιρα " του Καραγάτση . Τα " Εκατό χρόνια μοναξιάς " του Μάρκεζ . " Ο μικρός πρίγκηπας " του Εξυπερύ . Η " Νανά " του Ζολά . " Ο Χριστός ξανασταυρώνεται " του Καζαντζάκη . Πραγματικά δε μπορώ να

Η Ελένη , με μια, υπέροχη, φωτογραφία, με έβαλε σε μια πολύ όμορφη και δημιουργική διαδικασία και μου θύμισε πόσο μου άρεσε κάποτε να γράφω . Και ξεκινήσαμε με αφορμή αυτή τη φωτογραφία , ενα "παιχνίδι" μεταξύ μας, για το οποίο δε θα σας μιλήσω τωρα, που στάθηκε αφορμή μιας άλλης πρόκλησης. Από την Αθανασία αυτή τη φορά. Η φωτογραφία της υπέροχη! Με δυσκόλεψε όμως. Ένιωσα πως δε μπορω να γράψω ακριβώς αυτά που σκέφτομαι, πως κάτι έμεινε μέσα μου χωρίς να βρει διέξοδο σε λέξεις... Στο περίπου λοιπόν, αναζητώντας κάτι ακόμα, χωρίς να ξέρω τι είναι, αποτύπωσα αυτές τις σκέψεις... Επιλέγω να ζήσω "Εκεί ζουν τα όνειρα. Τα μικρά και τα μεγάλα. Τα όνειρα που κάνουν τα μικρά παιδιά οταν κοιμούνται στην αγκαλιά της μανας τους. Τα ονειρα τα εφηβικά κάτω από το γεμάτο με αστέρια καλοκαιρινό ουρανό. Τα όνειρα της πρώτης νιότης, δίπλα στο ζεστό κορμί της πρώτης αγάπης. Τα όνειρα της ωριμότητας, ακομα και τα ονειρα της δυσης της ζωής τα γεματα μελαγχολία. Εκει ζουν τα ονειρα

Πριν λίγο χάζευα μια κριτική για το "Εκατό χρόνια μοναξιάς" στο goodreads. Το βιβλίο αυτό, το διάβασα πριν από πολλά χρόνια και μου άρεσε πολύ. Και σκέφτηκα ότι ίσως ήρθε η ώρα να το ξαναδιαβάσω. Περίεργη σκέψη για μένα, γιατί ποτέ δεν έχω διαβάσει το ίδιο βιβλίο δεύτερη φορά. Ούτε ένα βιβλίο. Τώρα όμως μπήκα σε σκέψεις... Μήπως κάποια βιβλία αξίζουν μια δεύτερη ανάγνωση; με διαφορετικό τρόπο σκέψης πλέον, υπό διαφορετικές συνθήκες; Και αν ναι, τότε ποια είναι για εμένα αυτά τα βιβλία; Θα προσπαθήσω να φτιάξω μία λίστα με δέκα βιβλία, τα οποία θεωρώ πως μάλλον θα ξαναδιάβαζα... 1. Εκατό χρόνια μοναξιάς 2. Η μεγάλη Χίμαιρα 3. Δον Κιχώτης Είναι πολύ δύσκολο, πραγματικά. Πάντα πίστευα πως επειδή υπάρχουν τόσες χιλιάδες βιβλία, καποια εκ των οποίων πραγματικά αριστουργήματα, τα οποία δε φτάνει μια ζωή για να διαβάσω, δεν πρέπει να ξοδεύω χρόνο διαβάζοντας τα ίδια και τα ίδια όσο υπέροχα κι αν είναι. Αν όμως, έπρεπε να διαλέξω δέκα; 4. Η τριλογία του Καΐρου 5. Ο Χριστό

Συγχαρητήρια! Μόλις κράτησες στα χέρια σου ενα θετικό τεστ εγκυμοσύνης, πρώτη εγκυμοσύνη και ρίγη συγκίνησης, χαράς και πιθανώς τρόμου διαπερνούν το κορμί σου. Επίτρεψέ μου ένα fast forward... Συγχαρητήρια! Μολις γέννησες το πρώτο σου παιδάκι. Μάντεψε! It's the end of the world as you know it... Ένα παιδί αλλάζει άρδην την καθημερινότητα και τις προτεραιότητές μας. Αλλάζει ομως και πράγματα τόσο μικρά, που δεν τους δίνουμε σημασία. Αλίμονο, θα έρθει η μέρα που... -θα περιμένεις με ανυπομονησία να έρθει ο σύζυγος σπιτι, ώστε να πας τουαλέτα με την πόρτα κλειστή. Μόνη σου. Ω ναι, ακομα και εκεί που μέχρι κι οι βασιλιάδες πάνε μόνοι, εσύ θα πηγαίνεις με την ουρά σου. Μην ανησυχείς...Σε 3-4 χρόνια, θα μπορείς να κλείνεις την πόρτα (εκτός αν εν τω μεταξύ, πολλαπλασιαστείς ξανά)... -θα προσπαθείς να θυμηθείς πότε έκανες τελευταία φορά μπάνιο και δε θα μπορείς. Στο ντους ή στη μπανιέρα, όχι στη θάλασσα βρε κουτό. Τι εννοείς εσύ θα κανεις μπάνιο κάθε βράδυ; Τα είπαν κι άλλοι αυτά...

Σήμερα, εδώ στο Huddersfield, έχει πολύ κρύο, παγωνιά. Πήγα την κόρη μου στον παιδικό σταθμό και γύρισα να κοιμίσω το γιο μου για μεσημέρι. Αμ δε! Λογάριαζα δίχως τον ξενοδόχο, ο οποίος όχι απλώς δεν κοιμήθηκε, δε γλάρωσε καν. Κι ενώ σηκωνόμουν βαριεστημένα από το κρεβάτι, κρυώνοντας λιγάκι (άτιμο συνάχι και ακόμα πιο άτιμο ξενύχτι) με χτύπησε κατακούτελα. 4 χρόνια πριν, μια τέτοια μέρα, θα βούλιαζα στην πολυθρόνα με ένα ζεστό τσάι, λιγο κέικ, αναμμένα κεριά και ένα καλό βιβλίο. Αντ' αυτού παίζω με μια κουρδιστή καμηλοπάρδαλη και κυνηγάω τον πασά στην εσωτερική σκάλα. Και τότε με ξαναχτύπησε κατακούτελα. Τι μου λείπει από τη ζωή μου π.π.; Προ παιδιών δηλαδή... Το ένα το έγραψα ήδη, να βουλιάζω στην πολυθρόνα και να διαβάζω σαν μην υπάρχει αύριο. Λες και αν δεν τελειώσω το βιβλίο μου τώρα, θα καταστραφεί ο κόσμος. Να ξυπνάω το πρωί με το πάσο μου, μου έχει λείψει το χουζούρι. Να τρώω γλυκά ό,τι ώρα θέλω σε όποιο δωμάτιο του σπιτιού θέλω. Να φευγουμε εκδρομή για Σαββατοκύριακ

Υπέροχη.... "Ταξίδια παλιά και μυρωδιές και συναισθήματα ζεστά μου φέρνει στο νου αυτή η φωτογραφία... Τότε, στη λίμνη Πλαστήρα, θυμάσαι; Μια παγωμένη μέρα, στο μικρό παντοπωλείο ενός γέροντα, που μας έφτιαξε ομελέτα και μιλούσε για τη γριά του και το γιο του. Θυμάσαι; Κι έξω χιόνι και η μυρωδιά από τζάκι... Σε ποιο χωριό ήταν; Θυμάσαι; Και τότε, τα χειμωνιάτικα βροχερά απογεύματα στις Σπέτσες; Που καθόμασταν αγκαλιά και βλέπαμε τα κύματα και τη βροχή; Θυμάσαι; Και η μυρωδιά της θάλασσας μπλεκόταν με τη μυρωδιά της βροχής και των τζακιών.. Οι αγαπημένες μου μυρωδιές στον κόσμο.... Θυμάσαι; Και τότε; Στην Κίνα; Στον ποταμό Li δεν ήταν; Που καθόμασταν στη βροχή και αγναντεύαμε τους ψαράδες, τα ψαροχώρια, τους μικρού ναούς και τα βουνά τα κρυμμένα στην ομίχλη; Θυμάσαι; Κι εκείνο το τρένο το θυμάσαι; Κάπου μεταξύ Λονδίνου και Huddersfield ήταν, μέσα από τα βρεγμένα τζάμια χαζευαμε το φεγγάρι από τη μια και το ηλιοβασίλεμα από την άλλη... Θυμάσαι; Με τα δυο παιδιά μας αγκαλιά,

Μια ακόμα ανταλλαγή στην οποία συμμετείχα φέτος για δεύτερη φορά, ήταν ανταλλαγή secret elf που οργάνωσε ένα πολύ γλυκό κορίτσι από τη Μύκονο, η Δέσποινα του The Smell Of Mommy . Εδώ πρέπει να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι λατρεύω τα μελομακάρονα! Είναι το μόνο γλυκό χωρίς σοκολάτα (ναι, μόνο τα παραδοσιακά τρώω) το οποίο δε μπορώ να σταματήσω να χλαπακιάζω. Η Δέσποινα λοιπόν, μας ετοίμασε ένα υπέροχο πακετάκι και μας γλύκανε οικογενειακώς! Δωράκια για τα παιδιά, μελομακάρονα για τα μεγάλα παιδιά και μια υπέροχη κάρτα γεμάτη ευχές! Δέσποινα σε ευχαριστούμε πολύ πολύ!! Ας επιστρέψω όμως στην ανταλλαγή. Η παραλήπτριά μου, η οποία μας είχε ήδη στείλει ένα φοβερά απολαυστικό πακετάκι γεμάτο καραμέλες και μια μικρή κατασκευή με κουμπιά (ακόμα κρέμεται πάνω από το κρεβάτι της μικρής, αρνήθηκε να τη μαζέψει με τα χριστουγεννιάτικα) ήταν η Αθανασία του Creations with Fantasy . Ό,τι και να πω γι αυτό το κορίτσι θα είναι λίγο, το ξέρετε κι εσείς άλλωστε.  Και παρότι αυτή τη φορά δεν